Slang

L. en ik waren fanatieke wandelaars en wildkampeerders.

In m’n eentje komt wandelen (‘hiken’) er niet meer van.
Tot nu.
Ik heb een aantal wandelingen uitgeprint en op 5 mei verruil ik de slippers voor de loopschoenen en klim met in 1 hand een flesje water en in de andere m’n camera een heuvel op.
Het is een mooi, ruim, tamelijk vlak pad, de omgeving is schitterend.

Ik kijk om me heen en na zo’n twintig minuten is mijn hoofd in de wolken en stappen mijn voeten bijna op een slang van ongelogen wel twee meter.
Krijs! (in gedachten natuurlijk)
en: hevig kloppend hart en o got en paniek.
Maar: wél fotograferen.

Zodat ik me later op Facebook kan laten uitleggen dat de slang een bullsnake (‘stierslang’) is.
Niet giftig – wat fijn is.
Het is een wurgslang.
Mm.
En indien boos wordt hij héél agressief en bijt – wat pijn doet en niet zo fijn is.

Op Facebook schrijf ik dat ik de wandeling heb afgemaakt.
Wat slechts half waar is.
Ik ben niet terug gehold naar de auto. Ik heb de heuvel tot bovenaan beklommen.
Maar ik heb de tweede heuvel (waar de rotstekeningen zouden zijn, het uiteindelijke doel van de excursie) links laten liggen.
Aangezien mijn hart te hard bonkte en er niet meer ‘in’ was bij die klim.
Bovendien zag ik een groep wandelaars van een sportschool die via een kortere, steilere route naar beneden klom.
Ik volgde ze op afstand opdat we elkaar niet zouden storen.

Ik was erg blij toen ik weer bij mijn auto was.
En zag daar op het informatiebord dat ik de bekende wél giftige slang, de sidewinder, helemaal had gemist.