Loki heeft al een tijdje klitten.
Niet heel erg, niet zoals die keer toen hij onder narcose half kaal moest worden geschoren.
Maar het leek me handig er iets aan te doen voordat ik naar het ziekenhuis ging.
En toen ik de afspraak maakte leek afgelopen maandag vér voor mijn opname in het ziekenhuis.
Mijn hulp ving Loki en zette hem in zijn kooi en in de auto.
Bij de dierenarts haalde de assistente hem er direct uit en we werden ook direct behandeld en toen mocht Loki weer naar huis en onderweg piste hij eerst op zijn dekentje en toen scheet hij ook de mand vol.
Eenmaal thuis was hij eigenlijk best relaxed.
Hij wou eten, hij wou op een buurkat loeren.
Hij vond de hulp niet eng.
Maar toen Lyda ’s avonds even langs kwam vond hij die wél eng.
En de oncologisch wijkverpleegkundige die vanmiddag langs kwam vond hij óók eng.
Mij niet.
Met mij lag hij de hele nacht te vrijen en hopelijk de komende nacht ook nog.
Ik kan alleen maar hopen dat hij snel over zijn angst voor (relatieve!!) vreemden heen is.
In zijn eigen belang en in het belang van die vreemden.
Geef een reactie