Ik had een aantal jaren een vriendin met wie ik veel naar opera’s en concerten ging.
Opeens besloot ze dat ik een naar persoon was (omdat ik had gezegd dat ik met haar uitging omdat ik ‘haar gezelschap op prijs stelde’ want ik deed het dus uit egoïstische motieven – als je het niet kunt volgen, ik ook niet).
Niet lang daarna was de vriendschap verbroken.
Dit verhaal vertelde ik laatst aan iemand en het deed nog steeds hartstikke pijn.
Zodat ik had moeten denken ‘gelukkig heb ik dat toxic persoon nu uit mijn leven’.
Maar deze *oen* denkt: hoe zou het toch met M. zijn?
En ik schrijf een mail met ‘hoe is het met je’ en al snel zijn we weer enthousiast aan het mailen en o, wat hééft ze me gemist en wat heeft ze spijt van hoe ze me heeft behandeld.
We maken zelfs een voorzichtige afspraak om elkaar weer te ontmoeten.
Dan vertelt ze haar man – die mij niet mag – dat we weer contact hebben.
En stuurt ze me gisteravond een lang mail waar zoals men wel zegt “de honden geen brood van lusten”.
Verwijten die nergens op slaan, vermoedens uit de fantasie gesleurd (en ook: onjuist).
Pets pets, klappen om m’n oren, slagen in m’n gezicht, trappelen op m’n hart.
*Ik* vermoed dat het gesprek met haar man tot deze ommekeer heeft geleid.
Maar wat doet het ertoe.
Ik heb me opnieuw laten kwetsen.
Eigen stomme schuld.
Ik *wist* hoe deze vrouw zomaar kon omslaan van ‘jij bent mijn hartsvriendin, met jou kan ik alles delen, niemand vertrouw ik zo als ik jou vertrouw’ naar ‘je bent niks en ik haat je’.
Het raadsel is dus meer wat maakt dat ik haar toch weer opzocht.
Waarom ik zo onvoorzichtig omga met mijn eigen gevoelens.
Nu vraag ik me af: sta ik hierin alleen?
Of is er iemand die dit herkent.
Maar ja, de kans dat die iemand dat hieronder in de commentjes gaat zetten is natuurlijk te verwaarlozen 🙁
Herkenbaar ? Uiteraard.
Hoe de kans op teleurstelling etc. te
verkleinen.
Met name door duidelijkheid, met name naar jezelf. B.v. door duidelijk taalgebruik.
Was zij wel voor jou een vriendin of meer een gewaardeerd gezelschap voor gezamenlijk concertbezoek ?
Heeft zij zich wellicht daardoor a.h.w.
afgewezen gevoeld en neemt zij daarvoor
wraak ?
De beste feed-back krijg je, zoals je weet,
van jezelf, met name door dromen.
(dromenboek naast je en meteen opschrijven).
Uiteraard leef ik met je mee, zoals velen,
zo vermoed ik, die net als ik , met vallen
en opstaan levensweg volgen.
Dank je, Pauline.
Ik stel het erg op prijs dat je hierop reageert.
Ze was méér dan ‘gezelschap’.
Mijn probleem is denk ik vooral dat ik ‘gewoon’ het goede dat we hadden terug wil.
En zo werkt het helaas niet in het leven.
Conflicten kun je niet wegpoetsen door te doen alsof ze er niet (meer) zijn.
ik denk inderdaad dat je conflicten (maar ook de goede dingen) niet kunt wegpoetsen. Zij heeft je diep gekwetst en dat heeft ze zelfs opnieuw gedaan. Blijkbaar zitten jullie toch op een andere golflengte en dat zal waarschijnlijk zo blijven. Ik heb in de loop der jaren ook wel vrienden verloren door conflicten en dat was erg naar en energievretend, maar voor mij was het dan ook klaar. Toen ik eens iemand tegenkwam heb ik gegroet en een kort praatje gemaakt, maar dat was het dan. Ik geloof niet dat je hier iets aan hebt overigens, sorry.
Ook bedankt voor het meedenken, Oehoe.
Het probleem was toen en is ook nu dat ze heel impulsief reageert.
Er gebeurt iets dat haar niet zint en ze mept van zich af en sleept er van alles bij.
Ik schrik me wezenloos en probeer te weerleggen maar zij lijkt zich dan niet eens te herinneren wat ze me heeft verweten.
Dan wordt het een zinloos analyseren van haar rot-tekst(en) en de vorige keer dacht ik ‘laat maar’ en nu probeerde ik het even maar het *is* zinloos.
We eindigden dit keer in dat zij zegt dat ze een slecht mens is en zich rot voelt maar daar heb ik natuurlijk niks aan en dat is ook niet waar ik op uit was.
Ik heb in zoverre (en dat is véél) iets aan je tekst dat ik weet dat ik onder ogen moet zien dat het voorbij is.
Of het nou is omdat ze gemeen is of omdat ze gek is (ik denk het laatste en dan bedoel ik niet ‘prettig gestoord’) – hiermee valt niet te leven als vriendin,
Net gelezen op Facebook en daar zit wel wat in:
We’re always told to “forgive and forget.” True, forgiving can provide an emotional release. But forgetting and overlooking heavy issues or circumstances that were extremely hurtful, perpetrates a damaging cycle. We as humans can hurt each other, we can cause pain. You shouldn’t have to block those cruel moments from your memory, and continue with your friendship like nothing ever happened. Sometimes, your best friend’s rude comment or mean action is completely heartbreaking, and irreparable. Listen, that is okay. It’s hard, I know. But you deserve a best friend that makes you smile when you think about them, not a person whose name triggers hurtful memories. Don’t allow yourself to be stuck in a relationship where you are constantly being battered.
Remember: you are too important to give your emotion and love to people who do not return it. Life is already stressful, surround yourself with people who add joy to your existence. Recognize that you are valuable and deserving of love and people who care about you. People who ask how you are and actually listen, rather than simply nod along and wait to interrupt with “me me me me me.”
sommige mensen zijn je verdriet eigenlijk niet waard. Nou kan ik dat best zeggen, maar ik heb ook wel eens slapeloze nachten gehad hoor, dat kun je nu eenmaal niet stopzetten dat malen: ‘wat heb ik toch verkeerd gedaan’, ‘waarom is dit zo gelopen’. De tijd heelt alle wonden, het is een cliché, maar wel waar denk ik. Het zou prettig zijn als je haar tegenkomt niet meteen in de stress te schieten, maar verder zou ik er echt geen woorden meer aan vuil maken. Sterkte ermee……..
Ik ga haar niet meer tegenkomen, denk ik.
Ik trof haar op de mini trips en dan betaalde ik haar ticket en eten en drinken.
Omdat zij dat (zij is uit Letland) zich niet kon veroorloven.
Het ‘knopje om’ was vorig jaar oktober toen ik met haar in Wenen bij Anna Bolena met Edita Gruberova was en dat was een geweldige voorstelling en erna zei ze tegen mij ‘dank je dank je’ en toen zei ik dat ze dat niet hoefde te zeggen omdat ik haar meenam ‘because I enjoy your company’.
Wat toen tot haar deed doordringen dat ik het niet deed om haar kadootjes te geven maar uit eigenbelang.
Tja en zucht en shit.