Vanochtend om negen uur gaat de telefoon.
De mondhygiëniste.
Ik juich van binnen: ze is ziek! ze zegt de afspraak af! ze heeft pas over twee maanden tijd!
Maar ze belt om te vragen of ik eerder kan komen want er is iemand uitgevallen.
Ik kan, ik ben een kwartier nóg vroeger dan zij wou maar ik denk: niet erg, want in deze wachtkamer liggen altijd Donald Ducks.
Nou – die lágen er.
Nu alleen nog onduidelijke stylish glossy’s en de Libelle.
En 1 nummer van Jan, Jans en de Kinderen dat ik noodgedwongen helemaal spel om de tijd te doden.
De mondhygiëniste is niet tevreden over me. Ze is zelfs ontevreden. Ik heb, zegt ze, weer verkeerd gepoetst.
Ik moet laten zien hoe ik poets. Fout!
Ze doet voor hoe het wél moet.
Ik beloof beterschap.
Ze maakt mijn gebit schoon, het doet pijn, ik maak een nieuwe afspraak voor over twee maanden.
So far dus.
O jee… wel herkenbaar. Ik heb ooit een rot opmerking gemaakt tegen de mondhygieniste die tegen me zei ‘het tandvlees bloedt, je moet beter poetsen’….. Ik poets zo goed als ik kan, heb zo’n duur tril ding dat erg goed schijnt te zijn dus…. Maar ik zei heel lelijk ‘dat lijkt me toch zo’n héérlijke baan als je dat steeds tegen mensen kunt zeggen’… Niet erg aardig maar soms… grom. Ik zal ook eens bellen voor een afspraak… Zucht
Ik ben het met Mariette eens: onmiddelijk op zoek naar een andere mondhygiënist. Mensen die zich op deze manier aan het werk willen houden, daar moet je in een hele grote boog omheen!