“Die Zeit ist ein sonderbar Ding”
Ik denk wel eens: hoe houden mensen die wél sociaal zijn al hun contacten toch bij.
Verwaarlozen zij niemand, worden ze niet verwaarloosd. Wanneer heb je voldoende contact, wanneer niet genoeg.
Ik heb een paar mail-contacten (en R. natuurlijk).
En ik wil best maar ik doe het altijd fout denk ik wel eens. Ik begin enthousiast en dan slons ik of de ander slonst en ik denk: ach, lamaar.Of ik doe wél een poging maar dan wordt het een flutmail en een ander keer doe ik écht m’n best en laat iemand mij in de plomp zakken.
Gedoe – relaties. En dan heb ik het dus nog niet eens over ‘love’ of ‘in love’.
Vandaag denk ik opeens: zal ik M. weer eens mailen.
M. en ik waren ontzettend close bevriend toen ik begin twintig was.
We hadden ook een minnaar gemeen (niet gelijktijdig).
Toen die dood ging (ik hoorde het in het Radio 1 Journaal) mailde ik haar.
Zij mailde terug en het was alsof we verloren terrein rap herwonnen. Maar toen ging ze een paar weken op vakantie en ik mailde dat ik bang was dat we nu het momentum kwijt raakten. Nee hoor, mailde zij.
Maar na twee mailtjes na die vakantie (de laatste was van mij) stopte inderdaad het contact.
Zal ik weer mailen.
In mijn besef speelde dit een jaar geleden.
Ik zoek in mijn mailboxen: het is meer dan drie jaar geleden.
Dat is meer dan ‘momentum kwijt geraakt’.
Dat is ‘lamaar’.
Soms stel je van die moeilijke vragen die voor mij wel heel herkenbaar zijn, maar waarop ik geen antwoord heb. Ik wil ook graag sociaal zijn en contacten onderhouden, maar, en dat is misschien het nadeel van mailen, je hebt geen persoonlijk contact, kunt (hoeft) meestal niet direct te reageren (wat in in face to face contact wel moet) en vervolgens gaat het lamaar aan de gang, omdat ik op dat moment geen zin heb, niet weet wat ik moet zeggen (niet interessant voor anderen etc.) en vervolgens is het te laat en het moment vervlogen. En dan denk ik,ach ik vind het ook allemaal wel goed zo, laat mij maar.
@Truus: je vat het goed samen.
Wat wil je zelf? Zou je het leuk vinden om weer contact te hebben, dan zou ik het maken. En als je niets terughoort is er toch niks verloren?
@Margreet: ik heb haar gisteren direct na het schrijven van dit stukje gemaild.
Tja, dan zijn er nog veel mogelijkheden: misschien heeft ze computer- of internetproblemen of misschien heeft ze even haar handen vol. Of is ze ziek of erger.
@Margreet: of ze is een time traveller en zit nu in een andere dimensie.
Maw: wat een rare reactie van je. Als ik iemand gisteravond laat mailde en die mailde nog niet terug is die naar ik aanneem niet ‘ziek of erger’.
Wat ik bedoelde te zeggen is, dat als je niet direct een reactie krijgt, dat niet met jou of de manier waarop je je sociale contacten onderhoudt te maken hoeft te hebben.
‘Lamaar’ zou dan misschien wel jammer zijn.
Raar en herkenbaar. Ben na zo’n 40 jaar via internet weer teruggevonden door een klaarblijkelijk zoekende voormalige (huis)vriendin, en allebei hartstikke blij over het contactherstel. Ophalen van belangrijke herinneringen. Soort “thuiskomen”. Veel mails en regelmatig bellen. Nu al tijdenlang stil na mijn laatste mail….. Ik wacht nog af, maar wordt het “lamaar”? Dilemma dus. Nog wel.
Een vriend (ook al jaren niet meer gesproken,trouwens) noemde dat de fuik van het schuldgevoel. Je nam geen contact op toen dat het meest voor de hand lag, voor jezelf, en daarna wordt het moeilijker om de draad weer op te pakken want je hebt iets uit te leggen, maar daar heb je eigenlijk geen zin in. Of gewoon ‘life got in the way’, en dan is het opeens een half jaar later.
Moraal van het verhaal: toch contact opnemen, meestal wordt dat erg gewaardeerd en begint de wederpartij met excuses. En als het stil blijft, of als het e-mailadres is opgeheven: jammer. Of nog even zoeken misschien.
(Ben zelf wat slordig verhuisd, er zijn vast nog mensen die mijn nieuwe e-mailadres nog niet hebben…)