Ik zie de specht nog regelmatig (de vlaamse gaaien trouwens ook).
Een paar dagen zat hij te hakken in mijn huis.
Laatst nog, toen ik met R. belde. Die hoorde de herrie door de telefoon. En liet doorschemeren dat hij hoopte dat de specht deze gewoonte zou laten vallen zodra hij op het huis past.
We speculeerden nog over wat de specht zou bezielen.
Ik dacht: een paar keer vond hij bij het hameren toevallig wat lekkere insecteren en nu denkt hij dat het huis een boom is.
Gisteren hoorde ik hem heel even heel kort. Nog geen tien seconden.
Dat was alles.
Vandaag probeer ik de tuin wat te ordenen (stel je daar niet teveel van voor).
Bij het teruglopen naar het huis valt me opeens iets op.
De ingang tot het huisje waarin vorige zomer een pimpelmees nog een nest jongen grootbracht is uitgehakt.
Specht is, denk ik, nu officieel bij me ingetrokken als kostganger.
Het is wel een klein kamertje. Maar dat is ook bij jonge mensen niet ongebruikelijk wanneer ze voor het eerst op zichzelf gaan wonen.
In mijn allereerste studentenkamer stond een bed, een stoel en een wastafel – toen was de ruimte op. Studeren gebeurde door de boeken in de wastafel te leggen en te zitten op het hoofdkussen. Mooie tijd. Toen ik een kamer kreeg tien keer zo groot voelde ik me ineens opgesloten, heel vreemd. De ruimte zit in je hoofd blijkbaar.
Moraal: jouw specht zit klein maar denkt ruim.
Ja, zo’n studentenkamer had ik ook – met de wc twee etages lager bij de hospita….
Specht kijkt in elk geval uit op het terras waar het eten wordt geserveerd.
Natuurlijk zo’n kamertje had ik ook, maar het was vooral Mijn Eigen Huis.
Wat de specht betreft, die trommelt lustig op een grote geluidskast. Erbarme met degeen die daarachter wil slapen.
Volgens mij is Specht uitgeroffeld: hij wou alleen de deuropening wat bijwerken zodat hij er doorheen kon.
Grappig! En nu maar hopen dat Specht beseft dat er niet al teveel gegeten moeten worden, wil Specht zijn woonruimte blijven benutten.