Blik in de spiegel.
In het voorbijgaan. Ik ben geen naar mezelf staarder.
Maar daar sta ik opeens voor de spiegel boven de wastafel en ik zie overgangoogjes. En een moe hoofd. En een slecht geknipte pony – wat het enige is dat ik over een paar weken beter kan doen.
Meestal kijk ik weg (aangezien een vrouw er niks voor koopt om goed te kijken).
Dit keer kijk ik wel goed.
Doe de ogen iets meer open wat geen zoden aan de dijk zet: overgangoogjes *zijn* klein.
De vrouw in de spiegel. Ik wil er niet aan maar dat is ik.
Ik ken haar niet, ik herken haar niet.
Oud wijf.
Bah.
En wat koop ik voor een veel jongere ziel als het toch het lijf is dat leuke mannen zal moeten aantrekken en dus niet.
De boel opvullen en recht laten trekken is pas lelijk, en eng ook.
Ouder kan mooi zijn, niet aantrekkelijk, dat is wat anders.
Maar als tiener vond ik dertigers oud, en nu niet meer.
deze week in het parool net een truc gelezen die
silvia christel in hollywood heeft geleerd: hou 30 minuten een handdoek met ijsklonten tegen je gezicht, en het zit de hele dag goed.
’t is maar dat je het weet.
Dertig minuten… ijsklontjes… mm…
Klein trucje dat werkt voor de spiegel. Glimlach, trek de mondhoeken een klein beetje omhoog. Het scheelt bij mij jaren. Jammer dat ik dat pas ontdekte ná het laten maken van mijn ‘ernstig moeten kijken’ pasfoto’s.
En als het werkt voor de spiegel – werkt het overal
Leuke mannen die alleen maar vallen voor je gestroomlijnde fysiek zijn geen leuke mannen.