De reactie van Oe-etc op een stukje hieronder leert me weer eens dat ik er niks van bak kwa (zelf)promotie.
Ik probeer te vertellen over hoe het is een bedrijf te runnen dat in zwaar weer verkeert door omstandigheden die ook anderen treffen – en hoe ik m’n best doe mezelf door zwaar weer heen te sleuren tot het gotverdomme wél weer goed gaat.
De reactie: als het zo slecht gaat, geef dan alles maar weg want dát is hartstikke leuk.
Dat was natuurlijk niet waar ik op aankoerste.
Ik zie hoe anderen het doen op twitter.
“Alweer tien nieuwe bestellingen!” jubelt een vrouw die handwerkjes verkoopt op Nieuwjaarsdag en echt, heus: op Nieuwjaarsdag gaan zéér weinig mensen webwinkelen en al helemaal niet naar handwerkjes.
Zelfs bol.com krijgt dan alleen bestellingen van mensen die in hun eentje wat zielig zitten te surfen en denken ‘doe mij dan maar een boek’ (of eerder: een cd of een gadget).
Maar dat is de manier waarop je het doet.
*Niet* eerlijk zeggen: het wil niet zo erg met de klanten de laatste tijd.
Maar: ik kom óm in de bestellingen, ik been het amper nog bij en overweeg serieus binnenkort iemand in dienst te nemen!
En dat dan inderdaad met uitroepteken.
Dan denken mensen: goh, dát is een goed bedrijf, daar loopt het nl storm, daar wil ik dus ook kopen.
Bij mij loopt het niet-zo-storm.
Zodat ik alle tijd heb om jóu, lieve mogelijke klant, alle aandacht te geven die je toekomt.
Heb je vragen? stel ze! Ik antwoord en antwoord tot jij tevreden bent (en hopelijk bestelt maar zo niet – niet erg!).
Wil je per gisteren die ene sticker van € 1,50 in huis hebben? Mm. Gisteren wordt moeilijk. Maar mórgen kan wél.
En desnoods kom ik ‘m persoonlijk tot in Den Bosch bezorgen.
Nog even voor Oe-etc.
Mijn teksten gingen over bóeken die niet lopen (terwijl ik zelf het liefst boeken verkoop).
Wat wél loopt, al jaren en zeer gestaag: Betty Boop.
En (merkwaardig): boekenleggers.
Blijkbaar een leuk kadootje terwijl niemand meer een boek léést.
En de godinzijgedankt: de magneetjes.
Geef een reactie