Vandaag begonnen met de Operatie Werkkamer Opruimen.
Ik dacht: ik begin makkelijk.
De tafel waar de printer opstaat (en de printer zélf die een stofmagneet is).
Het valt me niet mee.
Het stof is dik en veel en vies en kleeft aan mijn handen en mijn kleren en aan álles zodat ik met steeds meer weerzin stukken plank ontruim en schoonmaak.
Ik ontdek zinloze dozen vol etiketten.
En fotopapier. Dat ik nooit gebruik maar áls ik het al zou willen gebruiken zou ik het niet hier hebben gezocht.
Verder briefpapier.
En enveloppen.
De aardigste ervan bewaar ik.
Het meeste kan weg.
O ja. Ook nog dozen vol floppies.
Weg ermee.
En zo’n twintig lege cartridges die kunnen worden opgestuurd naar het goede doel.
Walgend loop ik met de stofnesten waarin zinloze artikelen zitten de trap af en deponeer ze in de grijze bak.
Tafeltje ziet er nu best netjes uit.
Maar dit is nog maar het simpele begin.
Kijkend over de linker schouder zie ik dit.
Ha, ook gij! Ik moet ook opruimen. Fijn te weten dat we dat nu samen doen 🙂
Het heeft bij mij een doel: pas als ik niet meer in zo’n zwijnenstal woon durf ik een monteur te laten komen om mijn PC te repareren.
Anders schaam ik me kapot.