De stem uit het verleden belde net opnieuw.
Stoorde ze?
Nee.
Hield ik van muziek.
Eh.. ja.
Of ik dan naar een avond met zigeunermuziek wou komen in een kerk een paar dorpen verderop.
Nee.
Waarna ik uiteen zet dat ik totaal contact gestoord ben (zij: “je hoeft niets uit te leggen”) en ik het dan tóch ga uitleggen – zo’n beetje – waarop zij zegt: “maar ik neem aan dat je eraan wérkt”.
Ik: nee.
En eigenlijk klinkt ze wel aardig. En niet bij benadering zo eng als vróeger (dat zeg ik ook).
En ze zegt ook aardige dingen.
Dus vraag ik haar email-adres.
Maar ik hoef voorál niet te mailen, zegt ze.
En ja maar, stel dat ik wil, zeg ik.
Het hoeft helemaal niet en ze rekent nergens op zegt weer zij.
Er is trouwens iemand die ik echt wel graag irl zou leren kennen. Wat ik niet durf.
Maar ik denk dat hij ook niet durft.
Such is life.
Wat toch mooier en ietsje mystieker klinkt dan ‘zo is het leven’.
Geef een reactie