Surprise

Al een aantal jaren ben ik fan van Edita Gruberova.
Ik heb een keer of 4-5 tegenover haar gestaan met een onhandig verhaaltje over hoe geweldig ik haar vind en dan mompelt zij ’thank you’ en gaat over tot de orde van de dag nl de volgende fan.

Ooit vertelde ze in een interview dat ze 1 hobby heeft: postzegels verzamelen.
Dus dacht ik al jaren .. zal ik haar postzegels geven?
Ooit kocht ik die op grote schaal in in Amerika.
Maar toen het kón dacht ik: waarom zou ik dit (voor mij:) kapitaal kado doen aan een diva die me niet eens ziet staan.

Op een zeker moment (weet nog steeds niet hoe en waarom) dacht ik afgelopen week: als ik haar nou eens wat typisch Nederlandse postzegels kado doe.
Klein ‘mapje’.
Molens en Mauritshuis enzo.
Wanneer ik mijn koffer pak denk ik alweer: neh…
Maar het is zo’n klein mapje dat ik het toch maar meeneem.

De opera, Roberto Devereux, gisteravond is meer dan geweldig!
Erna zal de diva handtekeningen zetten.
We staan in een lange rij en ik heb een programma waar een handtekening op kan en ik kán weer een variant op ‘you were wonderful’ prevelen maar ik pak dat mapje postzegels en leg het voor haar neer op tafel.
Ze kijkt ernaar, hand klaar om een handtekening te zetten, snapt het niet en ik zeg dat het een “small gift” is nl “stamps from the Netherlands”.
Blik van stomme verbazing.
Ik: “Briefmarke”.

En, voeg ik eraan toe: “I don’t need your autograph because I have lots of those already.”
Waarop ze (echt!) begint te lachen en zegt: “This is a nice surprise!” en ik heb geen idee of ze doelt op de postzegels of op dat ik geen handtekening hoef (aangezien de vrouw vóór mij haar ongeveer tien foto’s en programma’s ter tekening voorlegde).

Dan geeft ze me een hand wat ik op dat moment heel lief vind maar later begrijp ik dat het haar sluwe manier is om gesprekken te beëindigen en te voorkomen dat een fan te lang blijft hangen.
Maar toch: het was de eerste keer dat we *iets* van een contact hadden.
Wat fijn is voor een fan.