Vanochtend – wat viel het me weer moeilijk om op te staan.
Ik ben chronisch moe, wil alleen maar slapen en rusten en niks hoeven.
Dus druk ik de wekker om half zes uit en word een kwartier later half wakker en denk: vooruit dan maar.
“Het Radio 1 Journaal met… Rob Trip!”
Wonderbaarlijk meeslepend is het allemaal niet maar de populaire en ongetwijfeld goed betaalde presentator draait leuke plaatjes.
Dan toch nog iets moois: een gesprek met Annie Brouwer.
Ik schrijf erover op Fanlog en niemand reageert.
Niet daar. Niet privé. En voor de zoveelste keer denk ik: word ik wel gelezen?
En dan bedoel ik niet hier.
Dat zal wel en zal ook niet en dat is anders.
Maar daar probeer ik af en toe echt mooie dingen te doen, en geen sjoege.
Niet van zomaar-lezers, niet van mede-Fanloggers, van helemaal niemand.
Hier zou ik dat kunnen hebben. Dit is een lijflog.
Maar daar word ik er met enige regelmaat (steeds vaker) knap wanhopig van.
Zeker in het besef van de wekker die morgen wéér op half zes staat.
Vele malen schreef ik voor allerlei organen bijzondere stukjes, waar ook veel energie in zat. En evenzovele keren schreef ik zeer onbenullige stukjes. Mijn ervaring: de respons hing nooit samen met de kwaliteit van de stukjes, maar alleen met het al dan niet controversiële karakter ervan. Bij de zeer onderhoudende recensie van een fototentoonstelling nul reacties en bij het routineuze verslag van een banale VVD-borrel met prolurk Wiegel als spreker: vele reacties.
Fanlog is een soort journalistiek columnisme waarvoor denk ik hetzelfde geldt. Het aantal reacties is noch maatgevend voor de kwaliteit van de stukjes en zeker niet voor de mate waarin het gelezen wordt.
Je ‘wanhoop’, zoals je zegt, heeft daarom een smalle basis. Jij en de andere Fanloggers wekken alleen al door jullie enthousiasme enorm veel lezersbetrokkenheid op bij het R1J-gebeuren. En doen inderdaad erg ‘mooie dingen’. Maar feedback op de ‘mooiheid’ van journalistieke arbeid mag je van lezers niet verwachten – zij staan aan de andere kant, zij zijn consumenten en geen bentgenoten. Journalistieke schoonheid wordt door de lezer in stilte ervaren en roept alleen reactie op als het onderwerp zelf er zich echt voor leent – het gemiddelde loon van iedere publicist.
Mijn ervaring is dat wanneer het werkplezier afhankelijk wordt van respons, ik de tent wel kan sluiten. Doorschrijven is het plezier. En als in ander verband gezegd, jij hebt door je strikt eigen handschrift lezers, en niet weinig.
Zet de wekker dus maar weer op vroeg Jeanne, voor hen.
Ik kan het niet beter zeggen dan Jaap al heeft gedaan, dus ik sluit me bij hem aan.