Telefoon

Iets meer dan een jaar geleden had ik een stalker.
Misschien ook niet een echte stalker.
Maar toen hij me in 1 nacht 2x had gebeld en de volgende ochtend weer (met het voorstel sex te hebben), was dat voor mij voldoende om te denken: gatver.
En: ik neem de telefoon niet meer op.
Waarna het nog een tijdje piekeren was wie het kon zijn (geen idee).

De volgende gedachte was: ik wil een ander nummer.
Een geheim nummer, dat verder niemand krijgt (behalve R.).

Nu heb ik een geheim nummer (dat alleen R. heeft) en een mobieltje.
Het nummer daarvan hebben meer mensen maar het probleem is dat ik geen mens ben voor een mobieltje.
Ik laat het dus vaak op mijn bureau liggen of juist in mijn tas – in elk geval ergens waar ik zelf niet ben.
Zo mis ik gesprekken en voicemail en net moest ik zelfs googlen hoe ik die volicemail kon afluisteren aangezien op het display stond dat ik twee boodschappen had gemist.

Positief is behalve dat ik geen ‘gewone’ ongewenste bellers krijg: ik heb geen last meer van call centers.
Ook positief (en dit is een tip ook als je *wel* een bekend nummer hebt): als een bedrijf je tel.nr. wil weten kun je een willekeurig nummer opgeven. Ik geef dus bij (bv) een proefabonnement op een krant mijn oude, niet meer bestaande nummer. Wanneer ze dan gaan zeuren dat ze me een mooi aanbod kunnen doen voor 3 maanden, kunnen ze me niet bereiken.

Heel soms denk ik: X (ic mijn buurvrouw L.) vertrouw ik mijn nummer wel toe.
Maar ik weet mijn eigen nummer niet eens.
Dus R. gemaild of hij het me kan onthullen.
Beetje omslachtig maar alles overziend: liever dit dan ongewenste bellers (al dan niet stalkend).