Gisteren (eigenlijk: eergisteren) kijk ik vanaf mijn balkon uit op een Latino die in de binnentuin van het hotel palmen snoeit.
Nu kijk ik uit op de eigen polder.
Hij ligt er mooi bij.
De tuin ook.
En de dieren zijn lief.
Alleen met mijn ziel is het behelpen.
Die kan niet binnen een etmaal van her naar hot vliegen.
Die gaat ook weer niet te paard (dat is overdreven).
Maar verder dan halverwege is hij nog niet.
Hoi Jeanne, fijn dat je weer terug bent. En dat gevoel van de ziel die nog niet terug is herken ik. Dat duurt soms een paar dagen, soms wat langer nog.
Welkom thuis, lady!
Enne… Zieltje komt zó (of ietsje later). Misschien helpt het zonnetje een beetje mee…
Welkom thuis, fijn dat je er weer bent…doe maar rustig aan met alles, des te eerder ben je weer helemaal thuis….
O herkenbaar! Ik heb geen idee hoe dat nou precies werkt. Zelf voel ik soms een soort ‘verscheurdheid’. Deels wil ik graag weer hier zijn als ik terug kom, maar een groter deel wil eigenlijk meteen weer weg of in ieder geval nog even op die ándere plek zijn. Maar nu heb ik ook het omgekeerde een beetje. Ik heb zin om weg te gaan (straks), maar een deel van me roept (waarom ga je weg… het is hier ook héérlijk). Rare dingen die mensen….
@mariette: verscheurd voel ik me het meest in de lente.
Thuis de tuin zien ontwaken is erg feestelijk.
Dan denk ik wel: waarom moet ik nu per se naar de hitte van de woestijn.
Hier zijn in de winter vind ik niks.
Maar ja – m’n dieren.