Die weg waar ik het gisteren over had (’they paved Paradise’) dat is 1 van de top-toeristische routes van Moab als je in een gewone auto rondrijdt en niet met zo’n off road kreng het landschap vernielt.
Het gevolg is dat iedereen ‘m wil rijden maar die iedereen zijn mensen die zoveel mogelijk sightseeing in zo kort mogelijke tijd willen proppen dus gaan ze toegewijd bumperkleven wanneer je niet nét over de maximumsnelheid voor ze uit rijdt.
Ik sloeg daarom na een kilometer of 20-30 rechtsaf naar de La Sal Mountains en reed de ándere populaire route de La Sal Loop maar van de verkeerde richting.
Je hoort ‘m te doen vanaf Moab en dan eerst de bergen in en dan afdalen in de woestijn.
Dan heb je de mooiste vergezichten.
Ik vond ‘m zo óók erg mooi en mn: rustig.
Want niet veel mensen rijden die route en vooral niet vanaf deze kant.
Hij geldt ook als ‘eng’: dicht langs ravijnen.
Ik vond ‘m ook eng maar ik genoot van het klimmen in de bergen en de wisselende vegetatie en de diertjes en de bloemen en dat ene hert dat opeens aan de kant van de weg je in de ogen kijkt en die paar eekhoorns op de uitkijk hoog in bomen.
Ooit reed ik deze route met Lodewijk.
Maar ik herkende niets.
Daarmee begon ik me toen te verzoenen.
Dat herkenning er mogelijk niet in zat.
En dat dat ok was.
Dit is een foto op de grens van de woestijn en de bergen – je snapt wel waarom het mooier is als je van boven dit uitzicht ziet dan wanneer je aan het stijgen bent en de auto even parkeert.
Dit is in de bergen met zicht op een bergtop met sneeuw.
Die grote links is de Tukuhnikivatz.
Het heeft L. en mij jaren gekost die naam soepeltjes in het hoofd te krijgen.
En nu, na ruim 15 jaar rijd ik Moab in, zie hem liggen (ook vanuit mijn appartement) en no problem: ik weet precies hoe hij heet.
Deze tocht betekende: best leuke dag gehad eigenlijk, hoewel hij niet zo leuk begon.
Maar nog steeds was ik toen helemaal niet blij dat ik in Moab was.
Prachtige foto’s, wat een prachtig land! Doet me een beetje denken aan mijn Alaskareis 6 jaar geleden maar dit ziet er nog mooier uit. Bij ons was het rustiger, ik bedoel niet veel toeristen nog, denk ik. Maar misschien had jij het toch wel veel gevonden. Je mag daar de mooiste natuurparken alleen in met zo’n grote toeringcarbus en dan mogen de raampjes alleen open (o foto’s te maken) als de chauffeur toestemming daarvoor geeft en dan mag je alleen maar stilletjes fluisteren om de dieren (beren) niet te storen . . . . .
Heel mooie foto’s! En kan me je wisselend gevoel wel voorstellen. Het was niet niks om daar weer terug te zijn en te zien dat alles verandert en niets blijft. Maar de schoonheid van de natuur en de dieren heeft je kennelijk blij en rustig gemaakt.