Ongeveer drie weken zaten de kipjes noodgedwongen opgehokt omdat ze bij sneeuw niet naar buiten durven.
In diezelfde tijd had ik bijna constant zo’n honderd eenden over de vloer (=op het terras en verderop in de tuin).
Uitgehongerd. Dus kregen ze voer.
Wanneer ze heel even wat anders gingen doen (met achterlating van een uitkijkpost op de steiger) probeerde ik de kauwtjes en de tortels eten te geven.
Mussen en meesjes en roodborst en merel hadden het door dát geweld weer weinig kans.
Nu wordt alles langzaam weer normaal.
De eenden zijn iets minder frequent op het erf. Ze zijn in elk geval minder wanhopig.
Waterhoentjes zijn er wel. Maar die zijn lief waarmee ik bedoel dat ze andere vogels niet platwalsen.
De tortels eten weer.
De kauwtjes zijn nog steeds de kwelgeesten tegenover de mussen en ander klein grut. Maar af en toe weet ik met gericht strooien onder planten die ook weer van eten te voorzien.
Wanneer de kipjes nu ook weer meedoen met ons ochtendritueel (ik gooi kleine stukjes brood uit het slaapkamerraam, zij komen aanhollen), is alles écht normaal.
De afgelopen week waren ze niet eens in de buurt. Als ik riep, kwamen ze niet.
Vandaag komt Bernadette aanhollen en eet wat.
Maar de andere twee komen niet.
Dus wordt Bernadette erg onrustig, maakt opgewonden geluidjes en rent terug richting Dotje en An.
We zijn er nog niet.
Geef een reactie