De eerste keer dat Lodewijk en ik naar Amerika gingen deden we (ongeveer) de Tourist Triangle.
Ik weet niet of daar toen (20 jaar geleden) Moab, Utah al bijhoorde of dat het een uitstapje uit de driehoek was.
In elk geval reden we er doorheen, zoekend naar een mogelijk hotel.
We passeerden dit gebouwtje.
Zes appartementen.
Cedar Breaks heet het.
Destijd stonden er nog niet van die pronte geknipte bomen.
En er was ook geen schutting.
Er was een grasveld en daarop zat een aardige vrouw te werken die vroeg of we misschien een condo wilden zien?
We wilden en belandden in de middelste boven.
Het was het begin van elk jaar naar Moab en eerst daar verblijven en later in een huisje dat behoorde aan deze Madeleine en haar Hans.
En vandaar een maand wegrijden en soms wegkanoën in de wildernis en kamperen waar niemand anders was.
Ik vond Cedar Breaks moeiteloos terug.
Mét de herinneringen.
Ach, wat een fijne herinneringen lijken me dat..Mooi…
Ja, fijne herinneringen maar eng om daarnaaartoe terug te gaan, lijkt mij. Viel het je mee, Jeanne?? Terug gaan naar zulke ‘beladen’ plaatsen kan soms erg tegenvallen. Je weet nooit van te voren wat het met je doen zal, daarom noemde ik het eng. Spannend? Ik vind het knap van je.
@Lies: het was van alles een beetje.
Het was vooral ‘naar’ omdat alles heel erg was veranderd, heel toeristisch geworden.
Op het laatst had ik er toch vrede mee.
Ik vertel er binnenkort wel wat meer over.