Vannacht hoor ik opeens geknaag.
Ergens onder de zolder. In een wand.
Muizen, denk ik.
(je kunt natuurlijk ook ‘ratten’ denken maar waarom iets dat erg is nog erger maken dan het is)
Het knagen stopt. Het knagen herbegint.
Ik hoop vurig dat de tandjes iets onschuldigs als vulling tussen schappen tot pap verwerken en niet een cruciale draad.
Het knagen stopt weer en ik droom (letterlijk) weg naar een man die ik wel leuk vind wanneer het knagen herbegint.
Ik kijk op de wekker: kwart over zes.
Wat balen is aangezien ik pas tegen 1 uur ben gaan slapen.
Ik doe het bedlampje aan.
Het knagen stopt.
Nu echt. Lijkt het.
Alsof ‘ze’ “oh-oh” denken.
Maar ik denk óók “oh-oh” want ik ben wel moe maar ook wakker.
Geef een reactie