Over een dikke week (7 maart om precies te zijn) is Lodewijk precies 13 jaar dood.
Wat erg lang is, maar niet als erg lang voelt.
Niet omdat ik 13 jaar om hem heb zitten treuren.
Meer omdat tijd een raadselachtig iets is.
Een ander ijkpunt in mijn leven is toen mijn vriendin Willy dood ging.
Ze wás er voor me tijdens het stervensproces van Lodewijk. En direct daarna ging ze dood.
Zo herinner ik het me.
Dat blijkt niet juist te zijn.
Willy ging dood in november 2002. Aan kanker (net als Lodewijk).
Dat is érg lang geleden. Maar tussen de dood van Lodewijk en haar dood zaten vele jaren.
Ik kan me er moeilijk een beeld van vormen hoe ik die heb doorgebracht.
Ook Willy’s dood -en haar leven- ervaar ik als veel recenter.
Soms denk ik als ik de vrouw tegenkom bij de Plusmarkt die op haar lijkt (een klant) dat als ik die dan aanspreek met “Willy?” dat dan ergens in haar Willy zal wakker worden en met me zal praten.
Ik heb moeite met het accepteren van de dood.
Die angst om alleen te sterven.
Kennelijk ben je er toch op een of andere manier mee bezig (mijnbegraafplaatsen.nl).
De dood is ook iet raars. Ik denk zo vaak terug aan A en J. Twee vrienden van mijn eigen leeftijd die ook alweer enkele jaren dood zijn. Weg. Zijn er niet meer. De wereld draait door en zó vaak gebeurt er iets waardoor ik denk éven bellen. Ofzoiets. Gek dat mensen toch ‘doorleven’ in een herinnering. 13 jaar is een hele lange tijd alweer. En hoewel de scherpe randjes er weliswaar afgaan na verlies, word je steeds weer herinnerd aan dingen. Soms is een geur al voldoende.
Kan me voorstellen dat je moeite hebt met de dood. Accepteren… wat is dat eigenlijk en kunnen we dat wel.
Sterkte meis.