Ik denk regelmatig dat de tijd de laatste tijd wel érg snel gaat en R. vertelde me dat hij “Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt” van Douwe Draaisma had gelezen. Zonder me het boek aan te raden (R. en ik kijken wat dat betreft wel uit).
Toch kocht en las ik het. Geen doorlopend verhaal, waarschuwde R. me toen. Meer losse essays. Wat me eerst stoorde. Omdat ik geen behoefte had aan alle ooit gedane onderzoekjes naar het geheugen. Hoewel sommige wel erg leuk waren. En wat ook leuk was: er kwamen eigen herinneringen boven. Niet per se *nieuwe*. Maar meer op een rijtje dan anders. Omdat ik er de tijd voor nam.
Vandaag waren de hoofdstukken aan de beurt waarvoor ik het boek kocht. Met de theorieën over waarom de tijd toen ik 15 en 18 en 20 en 23 was nog langzaam en intrigerend en spannend bewóóg terwijl hij nu voortvliegt terwijl ik hijgend op de stoeprand hem sta na te kijken.
Er zijn (zo gaat dat) méérdere theorieën over.
Ik pluk er wat uit.
‘Eerste herinneringen’ maken meer indruk dan herhaalherinneringen. En onze indrukwekkendste eerste herinneringen (eerste liefde, eerste kus, eerste keer gedumpt, eerste baan, eerste studie, eerste echte relatie, eerste echte prestatie) vielen tussen 15 en 25.
Dat snap ik en kan ik accepteren.
Pijnlijker, maar, denk ik, niet minder waar: het leven gaat langzamer wanneer je iets meemaakt, iets beleeft.
Elke dag hetzelfde doen, dat geeft geen prikkels en evenmin herinneringen en dan duurt de tijd enerzijds lang (want: saai) en tegelijk snelt hij voort (want: niets memorabels om vast te leggen).
De (een) oplossing: dóe iets. Ga veel op vakantie (bv). Zorg dat je bijzondere dingen ervaart.
Het klinkt logisch. Maar voor mezelf sprekend: vakantie is leuk maar in dat opzicht ook een beetje overschat. Wat (bij mij) kan komen omdat ik steeds naar hetzelfde gebied en dezelfde motels ga. Maar om mezelf nou naar Texas of Michigan te dwingen alleen om nieuwe ervaringen op te doen zodat het jaar trager verstrijkt – neu.
Wat ik wel denk: 7 dagen per week boeken in bol.com zetten en er soms een enkele verkopen kan onmogelijk de zin zijn van mijn bestaan.
Maar wat is dat dan wél? Een man (lamaar) of me weer op de arbeidsmarkt storten (komop zeg! ik ben 59) of bonsaiboompjes kweken (haha) – ja, wát?
Ik zou het niet weten maar ik denk wél dat de gedachte juist is.
Wat interessant is om te overpeinzen maar me voor de daagse dag en het daagse jaar dus niet veel verder helpt.
nieuw radioproject en/of nieuw boekproject?
Zolang je het gevoel hebt dat de tijd vliegt leef je het leven en doe je de dingen die bij je passen. Anders zou je je vervelen, en dat is duidelijk niet het geval.
Daar kan ik ook ineens over lopen te peinzen, over de zin van mijn bestaan, als de tijd weer voortholt, en weer een dag voorbij, en niet gelukkig geweest(op enkele kleine onbewaakte – maar oh zo snel vergeten – momenten na), en alles nogal saai en van hetzelfde.
@Brenda: jij begrijpt me.
Maar Jeanne, jij bent toch een journalist in het diepst van je gedachten – en tot in het diepst van je ziel? Waarom niet hier en daar gefreelancet? Volgens mij zitten een aantal bladen best op jouw expertise te wachten , het is niet voor niets dat er af en toe nog vragen jouw richting op komen. Alleen moet je dan iets aan je heremietenbestaan doen. Maar als dat de prijs is die je moet betalen om weer echt lekker journalistiek werk te doen, wat weerhoudt je dan?