Een paar dagen geleden droom ik over iets dat ik deed toen ik jong was.
Tussen de 20 en de 30.
In de droom bedacht ik dat ik het voortaan heel anders ging doen.
Ik kan me niet herinneren of het te maken had met een man of met werk of iets heel anders. Maar ik werd wakker met een heel sterk ‘voortaan anders doen’-gevoel.
Langzaam werd ik me bewust dat daar geen tijd meer voor was.
Want wát het ook was (andere man kiezen, andere baan) – voor alles was het te láát.
Niet per se feitelijk te laat (al zie ik noch die man noch een baan in de praktijk gebeuren). Maar kwa ‘voor de rest van mijn leven het roer omgooien’ te laat.
Omdat de rest van mijn leven al zover is gevorderd.
Daar werd ik heel ongelukkig van.
Het besef dat het geen zin meer heeft om het licht te zien.
Dat zelfs áls ik nu iets heel nieuws zou bedenken, dit nooit teniet kan doen wat ik tussen mijn 25e en nu heb gedaan.
Wat weer een niet meer weg te denken basis heeft gelegd voor het beperkte aantal jaren dat nog komt.
Ik vind dit zo herkenbaar en vooral die laatste zin. Ben de laatste tijd erg bezig met mijn ‘eindigheid’ en daar word ik niet vrolijk van. Zit er zo middenin dat ik verder niet weet hoe te reageren omdat ik voor mezelf nog lang niet duidelijk heb hoe de rest zo fijn mogelijk in te vullen. Wat ik wel weet is dat ik moet ophouden te denken dat het nu binnen afzienbare tijd waarschijnlijk allemaal afgelopen is.
Heel herkenbaar, maar eigenlijk zinloos. Ik schreef al eens dat het wonderlijk is dat niet iedereen zwaar depressief is. We gaan tenslotte allemaal dood, en wat doen we hier eigenlijk? Waarom jagen we toch dingen na, waarom kopen we dingen, waarom willen we toch zoveel? Af en toe bekruipen me ook die gedachten. Ik ben al tweemaal ‘dood gegaan’ enn weet dus als geen ander hoe kostbaar het leven is, en hoe snel het allemaal over kan zijn. Mensen die een slechte diagnose krijgen, gaan vaak ineens heel anders leven. Maar ik weet ook niet wannneer ik dood ga. Morgen? Over 50 jaar? Geen idee. Dat maakt dat ik meer en meer wil genieten. En dus neem ik nu gerust weken lang vakantie. Omdat het kán. Financieel en qua tijd. Ik geniet. Van alles om me heen. Van kleine dingetjes, vogeltjes die als wattenbolletjes over het strand rollen. Van de zon die naar binnen piept. Maar ik doe ook dingen die ik nooit zou zijn gaan doen. Dingen die ik helemaal niet kan/leek te kunnen. Roer om, bijzondere dingen. Te oud? Te krakkemikkig? Nee hoor, ik niet. Kom op zeg, je kunt alles, de ‘geest’ is zo belangrijk. Bij de pakken neer gaan zitten kan altijd nog wel! ‘Oud’ bestaat niet. Ik keek vandaag glimlachend in de spiegel toen ik op mijn kop hing met de fohn. Wat vreselijk die hangwangen en die kwabben bij mijn kin. Hahaha maar wacht eens, als ik rechtop sta, valt het eigenlijk best wel mee en kijk eens… als ik lach, dan zie ik er helemaal niet gek uit. Hoewel… wat doen al die rimpels daar? Hahaha nou ja, dat zijn leefrimpeltjes zullen we maar zeggen. En zo slaan we ons dapper door de dagen heen. Probeer te genieten, probeer dingen te doen die je leuk vindt. Roer omgooien kan altijd. Kijk niet met spijt terug maar dingen die je misschien niet gedaan hebt, want er is zoveel moois dat je wel gedaan hebt. Koester herinneringen en leef iedere dag. En dood gaan we allemaal. Maar wannéér, dat zullen we niet weten. Op zich best een rustig idee, zeker als we lekker genieten. Carpe diem
@Mariette Ik weet dat dit de eerste dag is van de rest van mijn leven.
Maar ik denk écht dat het anders is als je 40 bent zoals jij dan wanneer je 60 bent of ouder.
@ jeanne: ja op zich is het misschien niet vergelijken. Maar wát is het verschil nou eigenlijk? In mogelijkheden? Of iets anders?Enne… hahaha ik ben geen 40 hoor 😉 Véél ouder al.
Maar ik lees over jouw droom. En over gemiste kansen (of niet?) Over iets dat je tussen 25 en nu hebt gedaan (of juist niet hebt gedaan?) Maar dat is omkijken met spijt en is dat niet zonde? Of begrijp ik het helemaal verkeerd?
In ieder geval zijn dit gedachten die mij óók soms bekruipen. Dat het allemaal zo zinloos is. Wat ik hier eigenlijk doe etc. Maar ja, dan kkomt er gelukkig weer iets voorbij waardoor ik weer ‘oplaad’. Maar het blijft raar…. het ‘leven’.
Ik denk dat er een verschil is tussen best lol hebben in het leven en je leven nog een heel andere draai kunnen geven.
Ik heb ook momenten dat ik me gelukkig voel. Meestal door mijn dieren. En in Amerika.
Maar het roer totaal omgooien – dat zit er niet meer in. Niet écht.