Gisteren heb ik vermoedelijk aangenaam gedroomd.
Tenminste: ik werd wakker met een aangenaam gevoel. Ik probeerde de droom te pakken te krijgen maar dat lukte niet. Hij was weggeslipt met de slaap. Vergeten.
Vannacht droom ik dat een cavia dood gaat op mijn toetsenbord.
Dat is om zes uur, de wekker staat om half zeven maar dit lijkt me een typies gevalletje ‘genoeg is genoeg’ zodat ik maar opsta.
De dag ‘gaat wel’ tot iemand rot tegen me doet.
Ik héb dan al hoofdpijn (‘zomaar’ hoofdpijn) en ja hoor, daar gaan we: depri, tranen, naar bed.
Daar lig ik te denken hoe het zou zijn om een hartaanval te krijgen. Niet een ietsje hartaanval maar een bem!bam!weg-ermee!hartstikkedood-hartaanval.
Er niet meer zijn, niets meer hoeven.
Niet slecht, dat gevoel. Helemaal niet slecht.
Ik fantaseer verder. Over hoe lang het zou duren voor iemand zou merken dat ik dood was. Of mijn katten intussen aan me zouden gaan knagen.
Er verschijnen hier gemiddeld zo’n 4 berichtjes van je per dag. Die worden nog steeds gretig gelezen door zo’n 50 unieke bezoekers per dag -wellicht zo’n 10 tot 20 zeer regelmatig terugkerende bezoekers.
Denk je nou echt dat we je niet zouden missen?!?
De Amerika-foto’s zijn voor-geprogrammeerd.
Om de paar dagen trek ik daar wat tijd voor uit.
Maar ik dacht inderdaad niet aan ‘jullie’.
(((Jeanne)))