In Amerika at ik braaf. Erg braaf.
Ik at stoommaaltijden. Vis. Garnalen en zalm. En toen ik daar echt totaal op was uitgekeken af en toe kip (wat ik eigenlijk niet eet want ik ben geen vegetariër maar ‘kip’ staat voor mij gelijk aan de mishandelde zusters van Femke en Agnes).
Die stoommaaltijden hadden ongeveer 250 calorieën. En dan at ik nog 1 snee brood met gepocheerd ei als ontbijt en 1 snee brood met kaas als lunch en wat pretzels bij de borrel en dat was het dan.
Eerst viel ik een beetje af.
Short ging ruimer zitten.
Toen bereikte ik het punt van ‘ik móet vreten!’ zodat ik chicken tenders at.
Dat deed ik 3x.
En meteen was ik weer zo dik was ik was toen ik kwam.
Nu eet ik niet.
Wel ontbijt. En overdag een enkele snee brood (vandaag zelfs drie). Maar geen avondmaaltijd. Zelfs geen chips oid.
De laatste keer dat ik dat hier vertelde, dat ik zo’n periode had, kwamen er tips met ‘koop biologische aardappelen, die hoef je niet te schillen’.
Maar mijn probleem is helemaal niet dat ik geen aardappels wil schillen. Mijn probleem is dat ik blokkeer bij het idee dat ik voor mezelf zou gaan zorgen. Zelfs een boterham met kaas maken lukt me nu niet.
Gisteravond dropte ik dit op twitter.
Ook daar allerlei eet-tips. En 1 DM (direct message, onzichtbaar voor de anderen) van iemand die het herkende.
1 op 575 volgers – das wel heel erg weinig.
Kwa ‘herkenning’.
Zelf hoor ik tot het legioen mensen die juist op moet letten omdat ik anders over mijn (toch al naar boven bijgestelde) streefgewicht ga. Ik begrijp nu dat het bij jou om het tegenovergestelde gaat. Niet dat je per sé naar een heel laag streefgewicht wilt, maar dat je er moeite voor moet doen om genoeg te eten om in conditie te blijven en dat dat je juist ook tegen staat.
Ik begrijp het probleem (als ik het zo goed omschreven heb) maar ik herken het niet. Je hebt één iemand gevonden, die het wel herkent. Eentje uit een hele grote groep. Maar er moeten over zeg heel nederland toch duizenden mensen zijn die met hetzelfde probleem worstelen en er met meer en minder succes iets aan proberen te doen.
Misschien is twee mensen het begin van iets.
Nee, dat is het niet – met streefgewicht heeft het niets te maken.
Mijn streefgewicht is 60-62 kilo. Ik zit al jaren op 64 en moet mijn best doen dat ik daar niet boven kom.
Niet-eten heeft niet te maken met gewicht maar met moeite doen voor mezelf.
Zorgen voor mezelf.
Niet alleen: niet kunnen opbrengen om aardappels te schillen, water opzetten voor spaghetti, pizza in de oven duwen.
Maar zelfs niet kunnen bedénken wat ik zou willen eten laat staan dat dan regelen (pizza bijvoorbeeld – kán het eenvoudiger…).
En dan denken: ach, laat ook maar, eigenlijk heb ik ook geen honger. En een uur later ben ik héén over het kleine beetje honger dat ik wel had.
= onverstandig.
Volgende fase is meestal vreten.
Misschien vanavond dus wel die pizza.
Ik denk dat het allemaal niet zo uniek is trouwens.
Het is 1 van de vele versies van ‘niet goed kunnen omgaan met eten’ en die hebben allemaal weer te maken met ‘niet goed zorgen voor jezelf’.
Ik herken het wel, een soort van jezelf niet de moeite waard vinden om daarvoor nou helemaal de keuken in te gaan, te gaan voorbereiden, koken, gedoe allemaal…
Probleem hier is dan dat ik tóch trek krijg en dan maar wat snaai. En dat ik altijd wel iets in huis heb.
Zodat ik soms al heel culinair doe door een tosti te maken, en soms gewoon domweg een blik soep leeglepel (nee, niet opgewarmd want dan moet ik eerst de pan afwassen en daarvoor moet eerst een en ander opgeruimd en en en …)
Dus hetzelfde probleem (denk ik) leidt hier juist tot overmatige dikte.
Precies, Hippo.
Ik begrijp ook helemaal niets van alleenwonende vrouwen (en mannen?) die vantevoren bedenken wat ze zullen eten, lijstjes maken, inkopen doen en dan wel een uur (of een half uur, is ook lang) in de keuken gaan staan om het te bereiden.
Waarna ze ook nog eens de tafel dekken of op z’n minst een placemat neerleggen en het met smaak op hun gemak gaan zitten opeten.
Het enige dat ik in tijden als deze nog eet is blikjes bonen. En, net als jij, natúúrlijk niet opgewarmd maar ‘gewoon’ lepelend uit het blik.
Voor deze dagen deed ik trouwens nog wel inkopen nl. twee visfilets die door de Plusmarkt waren voorzien van sausjes. Die moeten opgewarmd in oven of magnetron (wat ik zo zelden doe dat ik dat moet opzoeken en laten die bladzijden van de handleiding nou beschadigd zijn).
Soms denk ik ’s avonds aan ze.
En dan denk ik: ik vergat er aardappels bij te kopen. En visfilet in sausje met bruin brood – das niks.
Morgen is hun uiterste houdbaarheidsdatum en omdat met vis op dat punt niet te spotten valt naderen ze dus de afvalbak.
Ik herken het zeker, Jeanne en ook wat Hippo schrijft. Geen zin, geen puf, geen motivatie om voor mezelf iets klaar te maken. En dus maar een zakje chips graaien ofzo.
Als de kleine meid thuis is, moet ik wel koken, maar aangezien die in een fase zit dat ze geen avond eten wil, werkt dat ook niet motiverend.
Ik zit met het tegen over gestelde probleem; ik houd verschrikkelijk van lekker eten koken maar ik woon in bij mijn vader.
Dus omdat hij de boodschappen betaalt, bepaalt hij ook wat er gekocht en gekookt wordt en omdat hij koken minstens net zo leuk vindt als ik, kookt hij.
Ik vind het niet erg leuk, ik wil zelf bepalen wat ik eet en zelf koken en zelf de voorpret hebben bij het boodschappen doen.
Maar ik begrijp wel wat je mee maakt, toen ik in Amsterdam op kamers zat en me heel erg eenzaam voelde ging het mij exact zo; DVD huren pizza en een fles cola light… Dom, ik had mensen moeten uitnodigen voor een gezonde en lekkere maaltijd en GEZELLIGHEID toen ik nog de culinaire vrijheid had.
Trouwens… zo zwart wit als ik het hier schilder is het nou ook weer niet… Hij haalt ook wel eens dingen waar ik trek in heb en laatst mocht ik nog zelf schnitzels paneren. Maar, had ik mijn eigen keuken gehad waren het gepaneerde plakjes geitenkaas-brie-fantasie geweest.