Ook vanochtend staan wanneer ik opsta Guus en Sammie achter de slaapkamerdeur.
En ook vanochtend wrijft Sammie 1x langs mijn benen.
Daarmee hebben we het meteen gehad kwa vriendelijke gebaren.
Sammie komt geen aaien halen, hij komt niet bij me liggen.
Wel ligt hij even op de monitor maar dat is volgens de dierenarts niet goed want dan ligt hij bóven me en kijkt op me neer.
Eebje woont nu op de bank.
Soms ga ik bij haar zitten en haal aan.
Ze spint. Zo’n beetje. Maar niet van harte.
Dit is niet zoals ons spel gespeeld moet worden.
Guus is ongelukkig.
Hij probeert een aantal keren per dag de slaapkamer in te glippen.
Hij begrijpt niet waarom het niet mag.
Hij wil aandacht op het bureau. Zit voor me, op mijn papieren.
Dat doet hij vaker maar nu is het anders (denk ik).
Resultaat: twee ongelukkige katten, een ongelukkige ik en een mini-man die ik zoals hij de laatste dagen is niet toevertrouw dat hij mij-slapend niet weer probeert een oog uit te krabben.
Vervelend dat het nog niet gaat zoals het moet.
En lastig dat je altijd je menselijke gevoelens op je katten projecteert, zodat je bij het minste of geringste dat ze anders doen in elk geval zelf denkt dat ze ongelukkig zijn (heb ik ook met mijn kat, hoor. Is dus geen commentaar op jou, laat dat duidelijk zijn).
Ik hoop dat het toch uiteindelijk weer helemaal goed komt. Maar het lijkt me een erg vervelende periode om doorheen te moeten. Heel veel sterkte ermee!
Geduld is soms zo lastig als je het graag beter wilt zien en het beste voor hebt me álle katten. Nog even doorzetten en hopelijk is iedereen het over een tijdje weer vergeten en kan iedereen weer vredig bij je slapen. Ik hoop het echt voor jou en natuurlijk vooral Guus en Eebje, die er verder ook niets aan kunnen doen