Ik was even in Londen.
En ‘even’, daarmee is geen woord teveel gezegd.
Amper een etmaal en als je daar ook nog het wachten op vliegvelden en de eindeloze tocht met de Underground bij denkt was het nog veel minder.
Het doel van mijn tocht: een voorstelling van Die Zauberflöte.
Een opera die ik niet echt leuk vind maar Pavol Breslik zong Tamino.
De vorige keer dat ik hem ‘volg’ was eind januari in München waar ik hem een paar uur voor de voorstelling in de buurt van de artiesteningang tegenkom.
Toeval maar nog steeds: mogelijk.
Nu ben ik om een uur of twaalf in Londen en de inchecktijd van mijn hotel is 2 uur dus denk ik: alles wat ik kan doen om iets later aan te komen – doen.
Eerst ticket ophalen bij de Opera.
Dan de bij de ROH Shop voor mij gereserveerde cd van Pavol Breslik ophalen.
Dat vond men wat overdreven toen ik ze er een paar weken geleden over mailde (voorraad genoeg) maar ik reserveerde toch en liet apart leggen.
Ik stap de winkel binnen en naast mij stapt binnen een prachtige in het zwart geklede man.
“No!” roep ik uit want het is ja! Pavol.
Hoeveel toeval is *dit*.
Hij is met zijn/een vriend Amir.
En stelt die aan me voor.
Ze willen Pavol’s en Amir’s cd Die Schöne Müllerin kopen.
Om iemand kado te doen.
Maar ik blijk het laatste exemplaar te hebben.
Ik bied nog aan om dat aan hem te geven.
Nee, nee.
Wat leuk dat je hem weer tegenkwam! Was de CD die zij wilden hebben nu de CD die jij apart had laten legen en waarvan de winkelbediendes hadden gezegd dat dit niet nodig was omdat er genoeg in voorraad waren? Want in dat geval had jij dus gelijk om hem wel te reserveren. Lief van jou trouwens om hun jouw CD aan te bieden.
Ja, het was die cd…