Gistermiddag, ontwakend uit ook weer zo’n depri-middagdut, besloot ik mezelf te gaan ‘verwennen’.
Met een nieuwe camera.
De Olympus Mju 9000 Royal Blue.
Waarover ik maanden geleden hoorde in RadiOnline. Zou een leuk toestel zijn. Mn omdat het je mooier maakt. Niet in het echt natuurlijk maar op de foto.
Toen was-ie nog niet te krijgen maar ik meldde me ergens aan voor ‘laat maar weten wanneer-ie er is’ en ontving op 9 maart de boodschap: hij is op voorraad.
Intussen had ik bedacht: ik hoef ‘m niet.
Maar gistermiddag opeens bedacht ik: ik móet ‘m.
Zodat ik ‘m nu heb.
Wat-ie kan weet ik nog niet (moet ik nog uitproberen).
Ik vind ‘m wel zwaar. 216 gram.
De Mju 780 weegt 156 gram.
En achteloos in de shortbroekzak is 50 gram én een cm dikker opeens een heel verschil.
Heb ik spijt van deze impulsaankoop van 300 Euro (alsof geld geen rol speelt, verdomme, alsof ik niet net een genante aangifte Omzetbelasting door m’n belastingman heb laten doen).
Morgen maar eens kijken hoe-ie kiekt.
En: liever geen spijt.
Kan ik er niet ook nog bij hebben.
Vandaag ben je er vast al verder mee gaan stoeien ondanks de accu. Ik hoop dat het je een beetje bevalt. Iets aanschaffen is altijd leuk en mocht het toch tegenvallen, dan geen spijt, maar gewoon weer aanbieden op marktplaats. OK, je maakt verlies maar ‘spijt’ is niet nodig met zoiets. Kocht ooit een Casio als vervanging van mijn gestolen Olympus maar dat vond ik ook niets. Zonde van het geld, maar gewoon weer aangeboden op marktplaats en weg. Wég is weg.
Maar dat is vast niet nodig. Veel plezier ermee!