Tuttebolletjes

Ik vind ze zoooo lief.
Rare diertjes dat het zijn. Idiote lijfjes met die beentjes zéér wijd en die kopjes die doen denken aan gieren.

Verhaaltje.
Met Hillary & co had ik een ritueel.
Ik maak voor mijn ontbijt een licht geroosterd sneetje maisbrood, eet een stukje van de rand en verscheur de rest in kleine stukjes die ik dan uit het slaapkamerraam gooi.
Femke & Agnes hadden dat ritueel snel door. Maar dat geldt nu ook voor de tuttebollen.

Ze weten wel dat Femke het niet leuk vindt als zij mee-eten. Maar ze dóen het wel.
Desnoods maken ze even een omtrekkende beweging wanneer Femke een uitval naar ze doet.
‘Uitval’ is overigens niet meer dan: even naar ze toe rennen. Ze pikt niet, ze rent niet dóór wanneer An en Bob zich verwijderen.
En wanneer Femke dan weer éét tasten zij ook weer toe.
Slim!
Lief!
Leuk.
Mijn eigen tuttebollen.