Vandaag twee jaar geleden ging Eebje dood.
De weken ervoor was ze duidelijk aan het aftakelen.
En toen opeens, die ochtend, ging ze dood.
Tweeëntwintig jaar en (bijna) drie maanden.
Soms (best vaak) denk ik: als ik nou heel sterk denk dat ze nog leeft. Misschien leeft ze dan nog.
Misschien springt ze op bed, zwaar ademend en gaat liggen op mijn gezicht en dan spinnen.
Ik weet dat het onzin is.
En ik zou er ook niet echt een moord voor doen.
Maar ik mis Eebje heel erg.
En als ik ook maar een vermoeden had dat sterk aan haar denken haar terug kon brengen (al was het maar voor tien minuten) dan zou ik daar alles op inzetten.
Dag lief, lief Eebje.
Ik dank je voor 22 jaar+ maar het was nog steeds te weinig.
(de foto is van 30-1-09)
Eefje leeft haar leven verder elders, maar de verbinding is niet verbroken. Mijn overtuiging. Moge dat een troost zijn voor jullie allebei…
Zo voel ik het ook met Tosti – vader, partner en vertrouweling, en vooral: m’n maatje.
Maar nog steeds om te janken……