Wie er echt bij hoort (wil horen) zit op Twitter.
En ‘zitten op’ is niet genoeg, wie er bij hoort twittert dag in dag uit de hele dag door vanaf het opstaan (‘mogguh’) tot het slapen gaan (‘zzzz’).
En daartussen de koffie, de file, het tegenkomen van @X en @Y en het kopen van de iPod (uiteraard) en veel elkaar ontmoeten en fotograferen en dat op het net zetten.
Daar kan ik badinerend over doen maar dat zou niet terecht zijn aangezien ik óók op Twitter zit.
Zaterdag bedacht Slijterijmeisje (1 van dé Twitteraars) iets leuks. Ze zou een Twitterwijnpakket samenstellen. Proefpakket. Zes flessen. Vijftig Euro, incl. verzendkosten.
Ik doe mee, twitterde een aantal mensen. En ‘ik niet want ik heb de laatste tijd al teveel wijn via jou kado gedaan, ik slobber nu even zelf’ oid twitterde ik.
Maar tenslotte ging ook ik overstag. Omdat ik echt die wijn wil? Omdat ik er bij wil horen? Allebei een beetje?
“Het lijkt wel een Twittersekte!” twitterde Slijterijmeisje toen de bestellingen bleven binnen stromen. En ik twitterde dat het dat natuurlijk ook *is*. Met een harde kern waarin (o.a.) *zij* zit en een hoop hangers-on zoals ik.
Waaraan ik snel (in weer 140 tekens) toevoegde dat ik dat helemaal niet erg vind omdat ik irl ook een hanger-on ben. (Mijn irl is iets anders maar ach, wat zijn 140 tekens)
Intussen staat het Twitter-wijn-pakket ook op Slijterijmeisjes site. Met deze toevoeging die ik erg leuk vind: “Twitterwijnverrassingsdozen zijn niet geschikt voor de behoudende burgerlijke “waarkanikdegoedkoopstefleskopen” consument. Twitterwijnverrassingsdozen willen we alleen verkopen aan die mensen die graag nieuwe dingen ontdekken, toch respect voor traditie hebben en open staan voor nieuwe (smaak)sensaties.”
Mn dat ‘willen we alleen verkopen’.
Ah, wat zou ik dat óók graag doen: ik verkoop alleen aan leuke mensen.
Ben jij een zeikerd – overweeg niet eens bij me te bestellen.
Hee verzin zelf een twitterkadoverrassingsdoos die niet geschikt is voor de behoudende burgerlijke “waarkanikhetgoedkoopstekadootjekopen” consument. Een twitterkadoverrassingsdoos wil je alleen verkopen aan die mensen die graag onverwachte “kleine” kadootjes ontvangen om zichzelf of anderen mee te verwennen of te verrassen. Voorlopig grijpt u niet mis als u gauw iets origineels voor die bijzondere persoon moet bedenken!
O ja, de Twitterkadoverrassingsdoos is wisselend en gevarieerd samengesteld, ook al omdat van diverse artikelen vaak maar één of enkele eksemplaren beschikbaar zijn. Dus bestelt u een tweede doos voor het zelfde adres, dan garandeert De Winkel van Jeanne u opnieuw met originele kadootjes.
het idee is leuk, Theo, maar -dat merk ik ook hier- de koper bij mijn Winkel vindt het al snel véél te duur, al hebben we het over 5-10 euro 🙁
De clue is dat je origineel moet zijn, maar ook dat je netwerk jou vertrouwt en je je omzet gunt. Op Twitter maak je nl vrienden, die later klanten worden. Een vriend gaat niet lopen voor een dubbeltje, een passerende klant doet dat wel, want die “heeft niks met je” wat een online vriend wel met je heeft. Het gaat om de beleving.
Probeer het maar eens uit, ik weet zeker dat ook jij versteld zal staan van je succes.
Ik zat er stiekem over te denken: verrassingspakket ‘kleine kadootjes’ met magneet, boekenlegger, bedeltje, antiquarisch boek – oid.
Maar dan denk ik bij elk ervan: de klant heeft vast een ander exemplaar in de Winkel gezien dat leuker lijkt.
En ik ken mezelf uit de tijd dat ik nog verrassingspakketten voor 50 gulden met ‘kleine kadootjes’ maakte: om te voorkomen dat de klant teleurgesteld/boos zou zijn maakte ik die véél te mooi.
Waarna klant niet eens ‘is aangekomen’ meldde en ik verdrietig en woest was – op mezelf vanwege de extra moeite.
Want die klanten zag ik ook nooit terug.
Maar @Petra: zoals jij omgaat met Twitter, dat kán ik helemaal niet.
Ik pas niet op die manier in groepen, niet irl, niet online.
Dus dat is voor mij niet de manier om klanten te werven.
Ik heb niet het gevoel dat ik klanten wwerf, ik heb het gevoel dat ik mijn vrienden een plezier doe..wat klinkt dat raar nu ik het neertik, maar het is wel zo.
Ik zal je een verhaaltje vertellen. Wij zijn 15 jaar niet op vakantie geweest, in September bestaat onze winkel 15 jaar.
Op vakantie gaan durfden we niet omdat onze klanten dan voor een gesloten deur zouden staan en we ze dat niet aan wilden doen.
Enkele maanden geleden kregen we er een concurrent bij en juist die klanten die ons zo dierbaar waren dat we voor ze thuisbleven lopen nu doodleuk voorbij voor een dubbeltje en zien we niet meer.
Dat is misschien wrang en zuur, maar als we gaan nadenken waren dat ook wel die klanten die alleen de aanbiedingen kochten , wilden pinnen, een gratis plastic tasje wilden en ook kregen, en waar we per saldo misschien nooit meer als 5 cent aan verdiend hebben.
De conclusie moet dan, volgens ons, toch zijn dat we best wel hard willen werken en ons best willen doen maar wel dat het ook fijn is als dat ook bevredigend is.
Bevredigend is iemand blij kunnen maken met een verrassing van kwaliteit, bevredigend is niet uitgewrongen worden door klanten die je eigenlijk je omzet en inkomen misgunnen (toch?).
@ Petra: mbt Twitter – daar ben jij inderdaad 1 van de vriendinnen.
Ik niet.
Dat is een reden dat ik daar niet kan werven/aanbieden. In mijn geval zou het spam zijn.
Mbt dat niet-weg-gaan dat herken ik heel erg.
Niet zozeer het niet-weg-gaan (dat doe ik wel, ik heb oppas op de Winkel) maar ik word me steeds meer bewust dat de zgn goede klanten elk moment kunnen afhaken als er elders een goedkoper snoepje is.
Of om een andere voor mij vaak niet te vatten reden.
Zo had ik een klant die ook dit log las. Die wou nav het log graag een plant uit mijn tuin.
Tuurlijk: uitgegraven en opgestuurd!
En ze wou graag uit Amerika Hershey’s kisses.
1x koop ik die en stuur ze toe tegen inkoopprijs, de keer erna doe ik ze haar zelfs kado!
En wat doet deze Anneke een paar weken gelezen: ze zegt mijn nieuwsbrief op. Zomaar, zonder enige toelichting.
Dus stuur ik een mailtje ‘ik hoop dat de plant dit jaar bloeit’ – geen reactie.
Dan voel ik me dus echt gekke Hendrika!
Dat gevoel dus…dat wil ik niet meer of toch zo min mogelijk eigenlijk…
@ Petra: nee, ik ook niet (dat gevoel).
Maar blijkbaar schat ik slecht in wanneer iemand ‘bevriend’ is.
Al is het zelfs maar in de virtuele zin van het woord.
Ik denk: iemand doet aardig dus *is* ze aardig en dus ben ik érg aardig en dan blijkt ze helemaal niet aardig en dumpt ze me (nu: als klant, althans zij als klant dumpt mij als winkelier) zodat ik me blijkbaar heb vergist.
Dit overkomt me vaker.
Te vaak.
Dus ga je je niet meer laten misbruiken door mensen die niks om jou of je winkel/handel geven en alleen krenten uit de pap willen halen.
Het gaat namelijk niet om de transactie maar om bevrediging te krijgen gaat het om de relatie. Dan maar wat minder klanten maar wel klanten die ook de leverancier waarderen..Dit is tegen alle economische klantrelatiewetten in, ik weet het, maar voor een relatie heb je twee gewilligen nodig die respect voor elkaar hebben denk ik nu (maar ook ik heb voor ik dit durfde te schrijven veel fouten gemaakt en ben vaak te goedgelovig en naief).
@ Petra: maar hoe herken je de klanten die de leverancier waarderen en verwar je die niet met de klanten die enthousiast doen maar die je eigenlijk alleen maar willen gebruiken?
Ai…dat is dus een hele moeilijke, meer op je gevoel afgaan misschien? En sneller afhaken bij mensen waarvoor je het schijnbaar toch nooit goed (genoeg) kunt doen.
Ik denk dat het extra moeilijk is wanneer het contact uitsluitend per email gaat.
Iemand die per mail hartstikke aardig doet – die kán een oprecht aardige klant zijn.
Tot ze de buit binnen heeft en dan opeens niets meer laat horen.
Maar hoe dat tussen de regels lezend in te schatten??
En daar Jeanne sla je de spijker op zijn kop. De kracht van online ligt toch echt offline. Pas als je mensen in de ogen hebt gekeken wordt een contact een relatie, of niet natuurlijk..
@Petra,
Ga je dit jaar wel op vakantie?
We hebben net afgesproken met de kinderen dat we VOLGEND jaar op vakantie gaan!
Haha, wel doen hoor. Vakantie is goed voor je. Zelfs als het in je eigen huis is maar met eigen zaak is dat moeilijker loslaten lijkt me.