Tot op zekere hoogte heb ik vrede met het ouder dus lelijker worden.
Plastische chirurgie leek me daarom nooit een optie.
Jammer van de vetpartij op de buik, van de hangwangen, van de kalkoenhals, van de ooit zo pronte borsten die nu -begreep ik laatst- de benaming ’theezakjes’ zouden verdienen.
Waarover ik wel eens aarzel zijn de ogen.
Niet de wallen eronder, die ik eigenlijk met de jaren acceptabeler ben gaan vinden.
Wel de wallen erboven.
Die ik jaren zag groeien en groeien en nog steeds dacht ik ‘goh’ tot ik afgelopen vakantie wat zelfportretten in de spiegel wou nemen en zag dat ik er niet meer synchroon uitzie. Helemaal synchroon zag ik er nooit uit (dat is mooi maar saai) maar nu is 1 oog duidelijk kleiner omdat er meer bovenooglid over hangt.
Gatver.
Zal ik-zal ik niet.
Ik kijk in de spiegel en zie naar mijn idee *opeens* een zeer oude vrouw.
Ik sper de ogen, ik til met-de-hand de hangende oogleden op.
Ik denk aan verhalen (ook van vrouwen die ik ken) over er opeens veel jonger en kwieker enzo uitzien.
Een week niet om aan te zien en dan: eeuwige jeugd. Nou ja: tien jaar jeugd.
Wat heel wat is als je 60 bent (waaraan ik ook nog steeds moet wennen).
Er is een prijskaart (1500 Euro). Er is na de operatie een week niet de deur uit kunnen wegens gruwelijke bloeduitstortingen. Er is de eerste tijd je ogen niet dicht kunnen doen om te slapen. En ook nog zeker een half jaar een rood litteken.
Nee! besluit ik telkens.
Maar de aarzeling neemt toe.
Heel herkenbaar! Sta af en toe kritisch in de spiegel te kijken en trek mijn huid bij de jukbeenderen iets naar boven, richting haargrens. Ziet er een stuk beter uit, de walgringen rond mijn mond zijn verdwenen. Ook meteen maar even mijn wenkbrauwen inclusief overhangend ooglid naar boven trekken, wauw, dat ziet er fris en fruitig uit! Maar ja, ik ben niet alleen maar hoofd dus wat moet er met de rest gebeuren? En dan zie ik in gedachten al mijn vel opgerekt worden, tot een soort knot boven mijn hoofd, die dan afgeknipt word, en dan denk ik, laat maar zitten of liever gezegd hangen.
@Truus: ik zit ook nog in de ‘nee’-fase en dan zeg ik tegen mezelf dat ik er dus ook niet meer over moet zeuren.
Dit is zoals 60 er bij *mij* nu eenmaal uitziet.
Maar elke dag is het weer schrikken.
Enige dat ‘helpt’… een bril. En dan niet zo’n moderne zonder randen maar een gewone mét randen. Omdat die randen dan de overhangende oogleden deels bedekken wat de ogen meer eruit doet springen.
Het is goedkoper en minder ingrijpend dan een operatie. Alleen vind ik een bril op mijn neus een onprettig gevoel.
(er blijft altijd wát)
de ingreep valt heel erg mee en wordt soms vergoed, afhankelijk van de mate van ‘hangen’. je hoeft zéker niet een week lang bloeduitstortingen te hebben. kán wel maar met wat arnica van te voren en goede maskers na de ingreep valt het meestal heel erg mee. ogen niet docht kunnen doen om te slapen, begrijp ik niet. waarom denk je dat? en… als je er écht over denkt, misschien gewoon dóen en niet langer wachten. de huid wordt er niet beter op en het is vast iets waarvan je straks denkt ‘had ik het maar eerder gedaan’.
@mariette: de week bloeduitstortingen staat op sites van klinieken zelf.
Ogen niet dicht kunnen doen heb ik gehoord van een vrouw die het ongeveer een half jaar geleden heeft laten doen.
Tenslotte: ik denk er wel aan maar (nog) niet óver.
😉 hahaha dat is inderdaad een verschil er ‘aan’ of er ‘over’ denken 😉 ik heb in mijn omgeving verschillende mensen die het hebben laten doen, maar het ‘ogen dicht’ verhaal ken ik niet en heb ik zelf ook nog niet gezien toen ik nog op chirurgie meeliep.