‘We’ wilden collectief deze week een financiële meevaller.
Ik weet niet hoe het anderen is vergaan, maar ik heb alleen maar financieel pech gehad.
Waar mijn klanten zijn gebleven – ik weet het werkelijk niet. Als ze me al vinden zitten ze te zeiken over een sticker van 5 cent (bij wijze van spreken) en nemen dan niet de moeite te antwoorden op mijn antwoorden op hun vragen.
Boekwinkeltjes (er staan daar nu meer dan 100 boeken) heeft nog niets opgeleverd.
1 kilo afvallen is onze tweede wens.
Voor mezelf sprekend: dat is niet gelukt.
Maar het goede nieuws is dat ik nog wél (had ik niet verwacht) in mijn short van de laatste Amerikaanse vakantie pas.
Niet meer zo ruim als toen maar hij kan dicht. Wanneer ik ga zitten en mezelf in de zijspiegel bekijk zie ik een buik puilen waar ik niet vrolijk van word. Maar als ik nou maar wijde bloesjes er overheen draag en niet de illusie heb dat ik er strakke hemdjes in kan stoppen hoef ik *niet* meteen de eerste dag naar een thrift store voor een nieuwe (oude).
‘Me echt tevreden voelen’ dan.
Helaas.
De week had z’n momenten maar alles overziend ben ik niet blij.
Nog even een blik op de rest.
Boek uitlezen. Ja! Dat is gelukt.
The Analyst van Katzenbach.
Zou een ideaal vliegtuigboek zijn geweest.
‘Mezelf durven zijn’. Mm. Is wél gelukt maar het gevolg was niet om heel blij van te worden.
Mooi dat ik durfde dus. Maar ik kan het niemand aanraden indien zij (m/v) een kwetsbaar hartje heeft.
De rest, daar ben ik niet aan toegekomen en die heb ik zelf ook nooit aangevinkt dus daar kan ik niets over zeggen.
Geef een reactie