Ik kijk al een tijdje niet meer naar Rizzoli and Isles omdat ik het té koddig dus irritant vond.
Vandaag kijk ik toevallig weer eens wél en het is een treurige aflevering die eindigt met een uitvaart.
Een zaal vol, wel een paar honderd mensen.
Rizzoli spreekt gevoelig, toont foto’s en zoomt in op dat de dode mensen zo kon laten láchen.
Onwillekeurig denk ik: wat wanneer ik dood ga.
Ten eerste kan ik niet meer dan drie, hooguit vier mensen bedenken die bij het uitwuiven zouden willen zijn.
Waarvan twee als ze al zouden komen vermoedelijk uit plichtgevoel.
En de uit te spreken tekst?
In elk geval niet dat ik de grappenmaker van Grootschermer was.
Geef een reactie