Toen ik in Amerika zo ziek was stond eten me tegen.
Het enige waar ik zin in had waren bosbessen en frambozen.
Wat ook daar duur is maar het was niets eten of dát.
& Co van wie ik eerst bang was dat ze dood ging taalde aanvankelijk niet naar graan.
Ook niet naar geklutste eitjes, geraspte kaas, fijngesneden stukjes ham – de normale lekkernijen.
Waar & Co wel gretig happend op reageerde: rivierkreeftjes in alio e olio-saus.
En wie ben ik dan om over ´duur´ te zeuren.
& Co is nu vrijwel hersteld.
Haar poep is nog steeds niet zo stevig als ik die graag zie.
Maar haar kam is alweer bijna mooi rood.
Op de foto: achteraan de & Co, vooraan Janet Reno.
En als je wil vergelijken – hier was de kam van & Co op haar fletst.
Ze ziet er weer prima en alert uit, gelukkig! En als krivierkreeftjes daarbij helpen, dan heb je dat er graag voor over, toch?
Fijn dat & Co er weer zo goed uitziet en het weer zo goed doet en dat je weet wat ze nu wel wil eten is alleen maar fijn, des te eerder is ze weer helemaal beter…..
ik vrees dat de eerstvolgende zieke vereist dat jij hem/haar van kaviaar voorziet
@ anneke: als ze dat nou gewoon even zégt dan kan ze het krijgen 😉
Beetje domme vraag misschien…uit welk materiaal(als je dat zo noemt)bestaat de kam van een kip?
Die komt er helemaal weer bovenop!
Ze ziet er nu al gezond uit, in mijn ogen.
Die beesten van jou 🙂