Verantwoordelijkheid

‘Instinct’ zeggen ze over dieren.
Om een terrein te willen bezetten, een partner te willen werven, nestje bouwen, kids groot brengen.

Ik heb het gezien bij mijn kippen.
Het: broeden, kids groot brengen.
Ik stond versteld van de toewijding. En juist omdat ik het een aantal keren mis zag gaan (kip snapte het niet) had ik des te meer ontzag voor wie het wél kon.

Ik kijk nu naar de vogels in mijn tuin.
Op de loer voor wanneer de schuurdeur opengaat want je weet maar nooit.
De koolmees is zelfs zó snel dat ze voordat ik de deur verder dan een paar cm open heb al op de voerbak duikt waar ze graan en pinda’s verwacht.

De kauwtjes, alle 200+ tracht ik te mijden.
Door de knagers te voeren voor ze wakker zijn omdat ze anders massaal neerdalen.
Alleen vervroegt dat tijdstip met het licht en vanochtend waren ze er al om iets voor vijf.
En (enkele) nog steeds na negen uur.
Vól proppen ze hun wangen en hun keel. Snel-snel.
Voor de kinderen die thuis hongerig op ze wachten.

Ik kan het niet bijbenen kwa voeren.
Maar -ondanks de ‘het moet niet te gek worden’-voornemens – probeer ik het wel.
Ze zijn zo lief. Zo ‘verantwoordelijk’.
Waar ik me dan weer verantwoordelijk voor voel.