I’m coming down so you’d better get this party started!
Ik moet opeens denken aan dat liedje van Pink. Pink als het centrum der dingen. Wanneer *die* de kamer binnenkomt draait alles om haar – en terecht.
Pink *is* iemand. Die zie je niet over het hoofd, die vergeet je niet.
Vanochtend ga ik wandelen met L. en Tashi.
Ik doe m’n wandelschoenen aan (dát is lang geleden).
Ik laad mijn batterij (van de camera) op en neem een extra batterij mee. Voor onderweg veel foto’s maken. Van Tashi en van de polder.
Om exact half acht stap ik tuinhek uit en straat op.
Geen L., geen Tashi.
Ik loop wat op en neer voor het huis.
Ik loop naar het huis van L.
Ik zie dat de ketting die normaal om het tuinhek zit om het dicht te houden nu los hangt.
Ik loop door het hek. Geen L. en geen blaffend hondje.
Het dringt door: die loshangende ketting.
Dat is het teken dat Tashi niet binnen is maar búiten.
Tashi is aan de wandel. Met L.
Ik ben vergeten.
I’m coming down.
Niet goed voor mijn ego, dit.
Ronduit lullig! Uit je systeem wissen deze mensen, je bent meer waard.
Onzin. Het ging vast helemaal per ongeluk, de hond uitlaten is zo’n routine. Soms als ik op de hond van mijn ouders pas dan denk ik in een vlaag ook ‘ze moet nog uit’ terwijl ik net een uur met haar gewandeld heb. Je loopt ook zo vaak met zo’n hond op een dag. Het is wel heel sneu en ik kan me voorstellen dat je het echt heel jammer vindt, maar bovenstaande reactie gaat echt te ver. Niet doen hoor.
L. heeft me gebeld en uitgelegd dat het inderdaad is gegaan zoals Femke vermoedde.
Gedachtenloos met de hond op pad en mij inderdaad: vergeten.
Ze heeft het goed gemaakt met 5 overheerlijke zelfgemaakte dolma’s en de belofte het over een week nog eens te proberen.
Ik ga haar nu elke dag mailtjes sturen met hoeveel nachten het nog slapen is tot Tashi en zij met mij mogen wandelen.
Gelukkig! 🙂 Volgende week komt het vast helemaal goed.
Per ongeluk mensen vergeten gaat er bij mij niet in. Heb 14 jaar een hond gehad en daarmee ook de wandelroutine, maar als ik een afspraak had met een vriendin die graag mee wilde lopen vergat ik die afspraak nooit. En de term gedachteloos ergert me enorm.
Nou, hartstikke goed van je, Truus.
eigenlijk is het voor L., kan ik me zo voorstellen, nog vervelender dan voor Jeanne? Mijn jongste (vergeetachtige) kleindochter zou zeggen: ‘Shit happens’ en dit is niet eens shit . . . . .
ik denk dat het zowel voor L. als voor mij vervelend was (op een andere manier) alleen niet voor Tashi – heerlijk onschuldig en eeuwig opgewekt…
Kan gebeuren inderdaad, maar voor beide partijen pijnlijk.