Een paar maanden geleden zette Maxime Verhagen op twitter dat-ie een feestje ging geven.
Een tweetup. Hapjes, drankjes.
Alleen: zelfs de feestzaal van BuZa is niet mateloos zodat slechts 100 van ons konden worden genood.
Ik meldde me aan.
Omdat ik toen nog dacht: leuk!
En tegelijk dacht: hij kiest mij vast niet.
Vandaag krijg ik de mail (zie hieronder) dat de keuze o.a. op mij is gevallen.
Ik kijk op twitter waar vooral veel mensen balen omdat zij *niet* zijn uitgenodigd en de algemene opinie lijkt te zijn dat Maxime (en/of z’n voorlichters) zijn gegaan voor: de námen onder de twitteraars.
Onzin, denk ik. Want ik ben geen ‘naam’.
Ik gooi in de groep van mijn nu 599 Followers dat ik niet ga.
Waarop sommige afgewezenen reageren met ‘mag ik in jouw plaats?’
En anderen: waarom meld je je dan aan?
En weer anderen: doe niet zo flauw, gewoon dóen.
Ik adem diep, ik denk na (minder diep), ik vóel hoe het voelt – de gedachte om op 3 juli naar een party van 100 zeer extraverte mensen te gaan waar ook nog ergens Maxime Verhagen rond loopt.
Mijn maag krampt samen en zegt: niet doen.
Ik mail terug: dank voor de uitnodiging, ben helaas verhinderd.
En voel me daarna zooooo ongelukkig en zielig en een treurig hoopje machteloos.
Niet omdat ik niet ga.
Maar omdat ik zoveel wegen in de wereld niet kan bewandelen.
Wegen die voor anderen simpel zijn.
De sociale wegen.
Een ook bij mij bekend fenomeen, helaas. Terwijl ik toch altijd ‘onder de mensen’ ben, maar ja, da’s dan functioneel hè? In sociaal opzicht voel ik me vaak ontzettend tekort schieten, en de angst daarvoor doet mij nogal eens weigeren wat ik eigenlijk graag zou willen…. Maagpijn, hartkloppingen en zeven kleuren.
Vergis je niet in je medemens…
Velen hebben dit, en praten er niet over. Sommigen krijgen het voor elkaar om te doen alsof en dan merk je niks aan ze. Maar hoe dat nou precies werkt…
dank voor jullie reacties – elders hoor/lees ik alleen dat ik érg merkwaardig ben
Ik beweeg me ook altijd het liefst in vertrouwde kringen. De eerste 3 dagen op mijn huidige werk had ik echt hartkloppingen van de spanning. Zeker 20 x gedacht om af te haken. Gelukkig niet gedaan, want nu is het echt een hele leuke baan.
Mensen die dit gevoel niet kennen roepen vaak: stel je niet aan, gewoon gaan. Maar het is geen aanstellen, die angst is er en kun je niet zomaar wegstoppen.
nee, het is heel herkenbaar en mensen praten er inderdaad niet echt over.
alleen is het misschien lastig te begrijpen waarom je je aanmeldt voor een bijeenkomst, als je er toch niet heen wilt gaan. want anderen die wél al weten dat ze graag zouden willen, die maken dan minder kans.
overigens is dat aanmelden natuurlijk helemaal jouw eigen keuze. zéker als het wel of niet ergens heen willen/durven/kunnen gaan afhankelijk is van de dag of de stemming.
maar iedereen doet nu eenmaal alles op zijn eigen manier, en hoe je het ook doet, mensen denken er toch altijd wel iets van…..
één van de dingen die je leert bij cognitieve therapie is wel dat je (jouw) gedachten van anderen (wellicht zouden hebben) met een korrel zout moet nemen.
leef gewoon jouw eigen leven en ‘lumara’ !!
Zodra mij duidelijk was dat ik het écht niet ging durven (dus: direct) heb ik mij afgemeld zodat een ander mijn uitnodiging kon krijgen.
Afmelden kon tot 26 juni dus me dunkt: ik heb het snel gedaan.
Waarom ik me wel had aangemeld: omdat ik soms stiekem hoop dat ik over mijn angsten kan heen stappen.
‘lumara’ kan je blijkbaar nog niet 🙂 niemand vraagt om een uitleg. ik al helemaal niet en toch kom je ermee op de proppen.
je schrijft dat je elders leest dat mensen je ‘merkwaardig’ vinden. ik probeerde uit te leggen dat iedereen altijd wel wat vindt, wat je ook doet. dat mensen het misschien gek vinden dat je je hebt aangemeld. dat dat helemaal jouw eigen keuze is.
probeer niet teveel in te schatten wat anderen misschien wel denken van iets dat je wel of niet doet….. heeft iemand gezegd dat je merkwaardig bent? staat dat ergens? of was dat jouw interpretatie? en wat maakt het iets uit?
gewoon doen wat jij wilt, en niet teveel bedenken wat anderen wel zouden kunnen denken. je hoeft niemand iets uit te leggen, je bent niemand verantwoording schuldig over dingen die je wel of niet doet, en al helemaal niet als er nietmand anders bij betrokken is.
en…. dat geldt dus ook voor de vakanties 🙂 al ga je 10 keer per jaar naar de VS. wat dan nog? héérlijk toch? (ergens schrijf je over de vakantie, en dat mensen vroegen ‘ga je alwéér’……
Lumara!!
@ Mariette: jij schreef “alleen is het misschien lastig te begrijpen waarom je je aanmeldt voor een bijeenkomst, als je er toch niet heen wilt gaan. want anderen die wél al weten dat ze graag zouden willen, die maken dan minder kans.”
Daarmee suggereer je dat wanneer ik een ticket krijg ik dat iemand anders ontneem die wél graag zou willen.
Alsof ik het heb geaccepteerd en vervolgens in de prullenbak gegooid.
Ipv dat ik me direct heb afgemeld zodat mijn ticket alsnog naar een ander kon gaan.
Jeanne, je denkt voor mij: ik suggereer niets, je denkt helemaal voor mij nu. Staat er ergens dat ik het raar vind?
Ik reageer op de zin dat je het idee hebt dat mensen je merkwaardig vinden. Er staat toch niet ‘IK vind het raar dat…’ ?
Overigens is het natuurlijk waar, dat iemand géén kaartje krijgt als jíj een kaartje krijgt. Maar wat dan nog?
De tweede alinea geeft meer duidelijkheid denk ik: er staat:
“overigens is dat aanmelden natuurlijk helemaal jouw eigen keuze. zéker als het wel of niet ergens heen willen/durven/kunnen gaan afhankelijk is van de dag of de stemming”.
En dat is precies wat jij hebt gedaan. Je hebt je aangemeld in de hoop dat je misschien wél durft/kan/wil gaan. Blijkbaar niet, dus zeg je af.
Ja? En? Dat is – zoals gezegd – helemaal aan jou en je bent niemand verantwoording schuldig.
Mijn commentje was dus positief naar jou bedoeld, maar het lijkt dat het anders wordt gelezen. Dat vind ik jammer, want ik probeerde je juist een hart onder de riem te steken.