Vandaag dacht ik toevallig aan al diegenen die me zijn ontvallen.
Niet door de dood – dat spreekt voor zich, tegen de dood valt niet te vechten.
Ik heb het over de vriendinnen (m/v).
Deels verdwenen ze door ‘natuurlijke’ oorzaken.
De jeugdvriendin met wie ik als kind speelde die omdat ze een paar maanden ouder was een jaar eerder naar de Grote School ging en daar nieuwe vriendinnen maakte.
De lagere-school-vriendin met wie ik nog wel in de brugkklas van de middelbare school zat maar daarna ging zij naar de MMS en ik naar het Gymnasium.
Ná de middelbare school vloog iedereen alle kanten op.
Later was er de boezemvriendin die een vriend kreeg die de pest had aan mij en ja… dan weet je het wel: exit Jeanne.
Andere boezemvriendin van wie ik nog steeds niet weet waarom ze me eigenlijk heeft laten vallen. Ik denk dat ze me niet leuk genoeg meer vond.
‘Vrienden’ ontvielen me deels omdat ik het grachtengordel-wereldje waarin ik ze had leren kennen was ontgroeid en contact houden daarbúiten niet lukte.
Of ze waren vrienden via mijn echtgenoot en zoals dat dan gaat: man dood, vrienden verlaten het zinkende schip (mij).
Nieuwe vriendinnen maak ik niet gemakkelijk.
Ik probeer het wel. Soms lukt het even.
Maar dan gaat het mis.
Geleidelijk mis (elkaar zien/schrijven komt er niet meer van) of met een harde klap mis.
Ik denk dat dat ‘het leven’ is.
Mijn leven is het in ieder geval.
Geef een reactie