Om 12 uur valt het formulier van TNT Post in de bus waarop ik kan invullen welk pakket ik vermist verklaar, wanneer en waar ik dat onder welk nummer heb afgegeven op het postkantoor, wat er *precies* inzat etc.
Dat alles geformuleerd in zeer formeel Nederlands én in het Frans – handig voor een formulier dat ze in Amerika moeten kunnen begrijpen.
Ik neem me voor het morgen in te vullen.
Om drie uur belt de pakketbezorgende postbode aan.
Mét het vermiste pakket.
Wanneer ik zeg dat ik er al weken op wacht en wat fijn dat het er nu is, glimlacht hij raadselachtig.
Wat kan betekenen dat hij het al die weken in zijn eigen schuurtje had staan en had verzuimd het af te geven.
Wat óok kan betekenen dat hij (een import-Bulgaar) er gewoon geen woord van snapt.
Of het betekent iets heel anders waarnaar ik verder alleen maar kan raden.
Maar daar is dus de doos.
En niet alleen zat er dat ene boek in waarop ik wachtte en ook de verrekijker maar nog veel meer spullen die ik helemaal was vergeten.
Jippie en hoera.
Maar mij maak je dus *niet* wijs dat het stom toeval is dat een dag nadat ik hierover heb geklaagd het pakket opeens opduikt uit een ver land ergens in de wereld waarnaar Amerika het abusievelijk zou hebben opgestuurd.
Geef een reactie