Ik was in Zürich met een vriendin (28) uit Letland.
Dat maakte het nagenieten extra leuk.
Interessant was ook hoe verschillend we de opera beleefden.
The Turn of the Screw kan worden gezien als een horror story of als de op hol geslagen fantasie van de hoofdpersoon, de gouvernante.
Ik was er zeker van: horror.
Zij was er even zeker van: fantasie.
De meeste recensies laten het in het midden en áls ze er al iets over zeggen, is de conclusie dat de regisseur het bewust onduidelijk houdt.
Die recensies hadden we toen geen van beiden gelezen.
Toch wisten we het allebei 100% zeker dat onze blik de juiste was.
Dan is er het moment waar de gouvernante in gesprek is met de jongen Miles (14) en aan het slot zich voorover buigt alsof ze hem gaat kussen, van zichzelf schrikt en wegloopt.
Ik zag het en vond het logisch in het verhaal dat gaat over Peter Quint die zich aan beide kinderen zou hebben vergrepen.
Mijn vriendin zag het niet en kan het zich ook niet voorstellen: de gouvernante wil de kinderen immers alleen maar beschermen.
Wat we wél allebei zagen was hoe op de achtergrond van een scène ons idool in een houding staat met een vrouw ter hoogte van zijn geslachtsdeel in een pose die zeer sterk lijkt op giving head.
(Op de foto is ze nog bezig met ‘afdalen’)
Wanneer dat gebeurt duikt mijn vriendin weg, keert zich af, wil het niet zien en spreekt er later schande van.
Terwijl ik het wel opwindend vond (ze weet niet wat ze hoort).
De voorstelling zelf kan ik niet goed beschrijven, maar dit vind ik mooie recensies.
* recensie 1
* recensie 2
* recensie 3
Geef een reactie