Er was een tijd, niet eens zo lang geleden, dat ik om half elf én om twee uur een ons rosbief verdeelde over de katten.
Was ‘zo gegroeid’.
Omdat we allemaal de denkbeeldige broekriem moeten aanhalen heb ik de laatste maanden de middagrosbief vervangen door een kuipje Sheba.
Dat kost maar 62 cent (een ons rosbief iets meer dan 2 Euro).
Ik probeerde een paar soorten uit en ‘reepjes kip’ beviel het best. Zodat ik mezelf suste met dat het er vast niet in zat en het elke middag presenteerde.
Tot een paar weken geleden.
Toen bliefden Sammie en Guus het opeens niet meer.
R. en ik maakten een studie van het aanbod bij Ranzijn.
We kochten van alles wat en de afwisseling maakte het eten weer aantrekkelijk dus wat ik ook opende (telkens iets anders): smullen maar.
Tot vanmiddag.
Het is iets vissigs en het ruikt smerig wat meestal een goed teken is.
Maar beide katten kijken me aan met de ‘is dit eten??’-blik die al snel overgaat in ‘dit is geen eten! waar blijft het echte eten?’
Jullie bekijken het maar, denk en doe ik.
En net zie ik Sammie een beetje proeven en ergens vanavond of vannacht is het vast helemaal óp.
Ze denken misschien wel dat ik gekke Hendrika ben, maar dat valt reuze mee.
Hahaha kieskeurige eters! Volgens mij is er helemaal geen verschil tussen die dure rosbief en een blikje. Hebben ze het uiteindelijk opgegeten?
Tuurlijk eten de krengen het uiteindelijk op.
Het is die blik van ‘maar vrouwtje toch – hoe kun je ons *dit* nou voorzetten’ waar ik niet tegen kan…
Hahahaha ik zie het helemaal voor me hoe ze kijken. Ztje heeft ook van die grote ogen. Ze heeft inmiddels door dat ik ook wel eens iets uit de koelkast pak en tsja… komt haar eten daar ook niet vandaan? En dan die ogen….. sméééék….. Maar nee… voertje gaat op de weegschaal. Zo blijft zij prachtig slank en fit.