Op dinsdagavond 5/1 meldde ik me (tot 18/1) af bij Fanlog.
Ik stopte toen ook met twitteren. Mijn 778 volgers moesten het maar even zonder me doen.
Zou mijn afwezigheid ze zelfs wel opvallen?
Op 8/1 een DM “Hey Jeanne, alles OK? Ik realiseer me net dat ik al twee dagen niks meer van je heb gehoord op twitter.”
Dat was heel aardig, dat het iemand was opgevallen. Een half uur later DM-et hij dat hij intussen mijn log heeft gevonden en: beterschap.
Later die dag nog een DM: “hoi, miste je op twitter en hoe is het met jou, las dat je ziek was? sterkte” Iemand heeft het kennelijk op twitter gezet – dat ik ziek ben.
Dit zijn twee mensen aan de rand van mijn twitterbestaan. We reageren wel eens op elkaar maar ik zou niets over ze kunnen vertellen: wat ze doen, wat hun privé-situatie is, wat hun harten sneller doet kloppen.
Later die dag een DM van iemand met wie ik nóg minder contact heb: “Ik zie jouw berichtjes niet meer. Enig idee hoe dat kan?” Waarop ik reageer: “Omdat ik ziek ben en anders dan sommige andere twitteraars bén ik dan ook ziek en zit ik niet te hyperen over elk volgesnoten tissuetje ;-)”
Geen verdere reactie dus mogelijk werd deze humor niet gewaardeerd.
Mijn váste twitterconnecties is óf niets opgevallen óf ze denken ‘ok, wordt wel weer beter’ of nog iets anders.
In elk geval laten ze niets horen.
Nadenkend over de virtuele wereld: tenzij je hartstikke populair bent en heftig aan de weg timmert word je (ik) niet eens gemist als je opeens weg bent.
Ik zou dood kunnen zijn en pas over drie weken zou iemand tweeten: zeg, heeft iemand nog iets gehoord van @JeanneDoo, ik lees haar al een paar dagen niet meer.
Iets is er de afgelopen dagen trouwens wél gebeurd met twitter en mij: ik ben vier volgers kwijt.
Eigen schuld – moet ik maar frekwenter twitteren.
Dat is akelig, maar ik denk dat dit een beetje hoort bij virtuele contacten, vooral op zoiets als Twitter. Het lijkt zo laagdrempelig, en je bent zo makkelijk te vervangen. Op je weblog werkt dat denk ik wel anders. Je leest iemands weblog juist omdat je wilt weten hoe het met iemand gaat, en wat iemand meemaakt. Daar draait het juist om bij het lezen van een persoonlijk weblog. Als jij er een avond niet bent, dan merk ik dat. Als je in Amerika bent, dan tel ik af.
Je snapt het niet Jeanne! Wij (ik) denken: dat mens is ziek,die moet naar bed! Die moet aansterken met veel bouillon en anti-grppine! Daarom zijn wij stilltjes. Gij snapt het niet, gij snapt niet dat
wij erg graag willen dat gij hestelt. Normaal gesproken betekent dit wel: Bed in, en geen gedoe!
@Femke: wat een lieve reactie.
@Nan: ik had het over twitter, niet over hier.
En ik word beter hoor, werk eraan – ben het alleen nog niet.
Ziekteproces doe ik nu in mijn eigen off line tijd.
“Want als ik op Twitter lees dat iemand ziek is, denk ik: jij bent niet ziek, jij twittert” schrijft Hanna Bervoets in haar column achterin vkmagazine. Ze schrijft daar nog niet zo lang en ik weet niet waar zij vandaan komt. Iedere week een vrij knullige column en iedere week daarbij een andere foto van haar uit wat voor mij de categorie is: deze plak ik maar niet in (Ook deze keer weer een heel toepasselijke foto die je normaalgesproken zo ver mogelijk wegstopt). Ik weet niet of ze daarbij bezig is het column schrijven opnieuw uit te vinden, of dat ze dat hiermee al gedaan heeft. Maar ik lees haar wel graag elke week…
Morgen ga ik de afgelopen weken qua lezen van ‘jou’ lekker inhalen. Ik was niet ziek, maar m’n computer op sterven na dood. Hij leeft weer! Helemaal zelf gedaan, na drie weken stress, misselijk van de spanning, slecht slapen enzo….. Maar: “dooie dingen nooit baas”. Nu apetrots!
Tot gauw; je hoort van me…