Voornemens en de uitvoering ervan

De laatste zes weken van het jaar, zo tussen mijn verjaardag en ‘de beste wensen!’ neig ik tot troosteten.
Omdat ik me dan niet zo lekker voel. Beetje eenzaam, beetje zielig.
Een bakje pinda’s, een schaaltje ijs, een handvol drop – ze lijken op het moment zelf soelaas te bieden.
En maken wanneer de kilo’s er in die anderhalve maand blijken te zijn aangevlogen nog bedroefder.

Niet doen! adviseerde me een vrouw die een jaar geleden zéér gelukkig is hertrouwd.
Niet troosteten dus. Wat makkelijker gezegd blijkt door iemand die gelukkig is hertrouwd dan gedaan door mij.

Ik probeer het wel.
Ik begin de dag niet met: ik ga me vanavond eens volstouwen met ijs.
Maar gaande de ochtend glijden de dropjes er eerst per twee en dan per vier en dan per vijf en dan nog eens per vijf in.
Niet tegen te houden.

Bewegen dan.
Minder dan dertig minuten per dag is zinloos, zeggen alle deskundigen.
En niet zo’n beetje ‘bewegen’. Nee: zweten.

Gisteren fietste ik acht minuten op de stationaire fiets en vandaag zes.
Wat zou het fijn zijn, zei ik vanavond tegen R. die ik belde over iets anders, als de deskundigen niet zeiden “das niks” maar “dat is een héél goed begin, alles is beter dan niets, hartstikke goed dat je weer met dat kreng in de weer gaat, misschien wordt het fietsen meer misschien ook niet maar elke calorie die je verbruikt is er één”.

Dat zeggen ze dus niet. Ze zeggen: 30 minuten zweten of anders kun je het net zo goed laten.
Wat ik dom vind want de aarzelende beweger denkt dan al snel: als een béétje toch niet genoeg is, dan maar niets.

Ik begrijp mijn eigen argumentatie.
R. ook en bovendien kan hij die duiden als: katholiek.
Bid een weesgegroetje, ga biechten, alle kleine gebaren van penitentie hélpen.

Geen wonder dat het ‘alles of niets’ (naar de hemel of de verdoemenis) mij niet aanspreekt.
Die instelling is puur calvinistisch.