Mensen vinden elkaar vaak vreemd.
Ik had de familie gevraagd wanneer R. werd gecremeerd.
Bedoelend: daar wil ik graag bij zijn.
Ik kreeg als reactie een algemeen bericht: “hij wordt in besloten familiekring gecremeerd”.
En: “op dag X op tijdstip Y is er in een café een afscheidsbijeenkomst”.
Dat zag ik me niet doen, ook niet omdat ik me van de crematie van Lodewijk herinnerde hoe zo’n bijeenkomst snel kan verworden in “hé! das lang geleden! leuk jou weer te zien!”
Dus ging ik niet.
Daarover werd de familie weer boos.
Ik heb geprobeerd het uit te leggen. Ik had even de illusie dat dat was gelukt.
Toch niet, bleek later.
People are strange.
Ik ben de eerste om dat toe te geven.
Ik verwijt de familie ook niets!
het is moeilijk omgaan met pijn en verdriet.
Ik bedoel niet dat ik never nooit iemand iets verwijt.
Ik verwijt mensen die mij pesten omdat ze weten dat ik gevoelig en kwetsbaar ben en zich daarover kapot lachen en zeggen “ik ben sterker! mij zou die pijn nooit overkomen!”
Dát vind ik vals.
De familie – die had het eigen verdriet.
Ik vind het jammer dat we de klik kwijt raakten.
Dat zie ik als rottigheid die kan gebeuren terwijl niemand er op uit is.
Domme pech terwijl schouders niet sterk genoeg zijn en harten te gevoelig.
Bij sommige mensen moet je heel duidelijk zijn, zoals: wanneer is de crematie van R. ik wil dat weten omdat ik er graag bij wil zijn. Heb iets soortgelijks meegemaakt bij het huwelijk van mijn zoon. Kreeg een trouwkaart zoals alle anderen die kregen, maar geen persoonlijke uitnodiging. Heb met mijn zoon gebeld en gevraagd of het de bedoeling was dat we naar het kerkje kwamen. Dat was ok, zei hij. Later kreeg ik het verwijt dat ik niet bij de bruid thuis was geweest, waar de hele lieve familie ’s ochtends bij elkaar was gekomen om vervolgens het hele ceremonieel gezamenlijk te beleven. Ik stond letterlijk en figuurlijk aan de zijkant (met een vrolijk balonnetje in mijn hand) bij al de andere genodigden. Ben er (zoals later bleek) ten onrechte van uitgegaan dat ik niet welkom was. Kan er af en toe nog wel kwaad over worden want ze weten dat ik niet zo assertief ben.
Dat ‘niet zo assertief’ geldt ook voor mij.
Later bleek dat Roelof had beslist dat hij helemaal geen plechtigheid had gewild. Omdat de familie dat wél wilde, hadden zij er ‘crematie in familiekring’ van gemaakt. En daar hoorde ik dus niet bij.
Het is wel heel erg pijnlijk voor je, en het ergste lijkt me dat je nooit zult weten of R. je nog had willen zien.
Daar heb ik idd veel over gedacht, Truus en nu nog wel eens.
Zelf denk ik: als ik had besloten dood te gaan (wat hij hád) en hij had gezegd: dan zit ik wel naast je tot het zover is – dan had me dat veel steun gegeven.
Maar ik heb die keus dus niet eens gehad.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen, ik denk dat R. je nog graag had gezien maar dat maakt het alleen maar erger. R. heeft je niet afgewezen, het was een grote klote communicatiefout denk ik.
Jij maakt het niet erger! ik denk nl ook dat R. me nog graag had gezien op het laatst. En dat mijn gevoel dat ik naast hem had willen zitten terwijl hij letterlijk de laatste adem uitblies ook klopte.
Maar: niets meer aan te doen.
Voel je niet schuldig, ik denk dat R. dat ook niet zou willen, koester alle mooie momenten die jullie samen hadden. Heel veel sterkte lieve Jeanne, ik kan je niet helpen hoe graag ik dat ook zou willen, maar dit verlies moet je alleen verwerken.