Ooit deze winter was er een érg harde wind die een plastic stoel in het water deed belanden. Toen ging het vriezen en de stoel zat vast (als ik goed zoek heb ik daar misschien wel foto’s van).
Daarna ging het ook weer dooien -gelukkig maar- en toen hing de stoel geruime tijd op de kop in het water. Eerst ergens links achter mijn tuin. Toen een tijd direct achter mijn tuin. Op ongeveer een meter in de sloot.
Opeens, een paar weken geleden: daar staat hij in mijn achtertuin.
Vermoedelijk dacht een dorpsgenoot dat de stoel van mij was.
Dus staat hij daar te staan. Of meer: hangt hij daar te hangen.
De stoel ziet er wel comfortabel uit. Een beetje vies misschien maar niet zo vies dat het niet met een sopje valt te verhelpen.
Dat ‘sopje’ nam ik me vorige week voor. Nu even niet aangezien de wind beukt om het huis en de regen regel(regen?)matig naar beneden klettert.
Dit is ‘m.
Jeanne de slootjutter! 😀