In de poll hiernaast die ik 1 dezer dagen ga verversen staat als iets dat nastrevenswaard is: vriendjes worden met iemand die ik bewonder.
‘Vriendjes worden’ vind ik een interessant idee (‘concept’).
Ik weet nog dat ik als kind met mijn ouders op vakantie was in Epe.
Twee, drie weken in een huisje.
Ik lette goed op en dan zag ik een meisje van mijn leeftijd en stapte op haar af en zei ‘hoe heet jij, ik heet Jeanneke, zullen we vriendinnen worden’.
Zomaar.
En dan zei zij ja. En dat waren we dan voor twee weken (of drie) en soms schreven we elkaar daarna nog een paar brieven.
Nu is ‘vriendjes worden’ anders.
Het voelt zwaar.
Zodat ik niet ‘zullen wij vriendjes worden’ durf te zeggen of mailen.
En ik wanneer iemand anders het richting *mij* doet ik reageer alsof ik ben genood om samen te leven.
Ik weet niet hoe snel ik moet rennen richting doet er niet toe naar wát maar vér weg van waar degene is die naar *mijn* vriendschap werft.
Is het deze (leef)tijd? Is vriendschap nu zwaarder.
Of is het weer eens ‘ik’?
Geef een reactie