“Misschien mag ik uw vriend op de radio worden. Ik hoop het maar.”
Dat schrijft Michiel Breedveld om half twaalf op het Radio 1 Journaal-weblog.
“Succes ermee, Michiel!” reageert iemand anderhalf uur later.
Daarna niets meer. Terwijl wél iemand onder het portret van Michiel Breedveld heeft gezet dat hij hem niks vindt als presentator.
Ik vind het iets liefs hebben, die vraag. Iets ontwapenends. Iets kwetsbaars.
Want stel je voor dat het inderdaad hierbij blijft en dat verder niemand z’n vriend wil worden.
Ik heb geaarzeld of ik er zelf iets bij zou zetten.
Maar dat zou dan iets zijn geworden als: “Je mag best mijn vriend op de radio worden maar dan weer gewoon als politiek verslaggever. En alsjeblieft *niet* als duopresentator met Marcel Oosten. Want die kan het echt véél beter alleen.”
Maar dat is denk ik niet de reactie waarop hij zit te wachten.
Geef een reactie