Gistermiddag ben ik even op en neer naar Amsterdam.
Naar het Concertgebouw.
Ik wil graag Alice Coote in de Kindertotenlieder van Mahler horen.
Eerst moet ik me door Vorgefühle van Peter Ružička heen worstelen.
Een orkestwerk uit 1998 waarvan ik hoop dat het niet te lang duurt.
Het lijkt ook telkens te stoppen.
Maar dan begint het opnieuw en ik focus op de dichtstbijzijnde violiste en loer wanneer zij het laatste velletje omslaat.
In de pauze haast ik me naar huis in de hoop dat ik de kippen nog kan voeren voordat ze op stok gaan.
En ja! daar zitten ze voor het raam en kijken naar binnen.
Het is kwart over vier.
Snel strooi ik graan.
Maar ze lopen langzaam weg en gaan naar bed.
Ik ben te laat.
Geef een reactie