Het is weer gebeurd, het tweejaarlijks borstkankeronderzoek.
Wat ik prettig vond: niet met de vrouwen-van-mijn-leeftijd uit het dorp in een klein hokje hoeven zitten wachten.
Wat ik interessant vond: zien hoe onbekende vrouwen van in de vijftig eruit zien en me realiseren dat ik er dus ook zo uit zie.
Op die ene vrouw na – het stuk van de bus.
Diepdonkerbruin van het zonnen, hoge hakken, juwelen, strak topje met uitpuilende borsten. Iets te rijk voor ‘van de camping’.
“Ze hadden nog nooit zulke mooie gezien!” jubelt ze wanneer ze na het pletten weer terug komt in de wachtkamer en schudt met borsten die wel groot zijn maar niet erg schudden wat doet vermoeden dat ze niet echt puur natuur zijn.
De andere vrouwen, ook ik, lachen alsof we het een leuke opmerking vinden.
En ik vind het ook écht leuk.
Als vb van hoe we allemaal anders omgaan met onze zenuwen.
Maar ik begrijp dat het pletten weer klaar is?
Nu nog wachten op de uitslag. Niet te veel aan denken (makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het).
Zullen we met Guus en Sammie afspreken dat ze de komende tijd heel veel muizen, ratten en andere beestjes vangen om je af te leiden? Of wentel je dan je zenuwen af op de zwakkeren in de natuur?
Hoe dan ook: nu weer aan iets anders denken!
Het was om 2 uur.
En terwijl ik in dat hokje stond te wachten en in de spiegel keek dacht ik: dit is het laatste moment van onwetenheid.
Oid.
Ik hoop dat je soms ook wel eens in de spiegel kijkt en naar jouw eigen borsten tuurt om te bekijken of er veranderingen optreden, intrekkingen, sinaasappelhuid, of andere dingen. En dat je onder de douche wel eens zelf borstonderzoek doet? Dat scheelt alweer een stukje ellende en zenuwen. Of ben ik nou weer te streng?
Ik begrijp natuurlijk wel dat het wachten altijd spannend is, maar om je zo in de vernieling te werken begrijp ik níet eerlijk gezegd.
@ mariette: natuurlijk doe ik aan zelfonderzoek.
Maar laat ik nou denken dat een beginnende tumor niet per se voelbaar hoeft te zijn?
En laat het toeval nou willen dat ik erg veel kanker in mijn omgeving heb gehad (o.a. moeder).
En dat ik op de hoogte ben van kansberekening en percentages.
Ben ik even blij dat jij mijn dokter niet bent als je hier geen begrip voor kunt opbrengen.
Schreef ik dat dan? Dat ik er geen begrip voor op kan brengen? Nee hoor, ik heb echt aan je gedacht, heb je zelfs succes gewenst, en voordal met het wachten. Want zoals ik schreef, het wachten is nooit leuk.
Klopt, statistieken zijn ongunstig, 1 op de 8 vrouwen krijgt borstkanker in haar leven. Met kanker in de familie nog meer kans. Klopt ook, een beginnende tumor voel of zie je niet. Kan dan als een donderslag bij heldere hemel opeens uit het onderzoek rollen.
Afschuwelijk ja. Ben ik helemaal met je eens.
Maar ik schreef dat ik niet goed begrijp dat je je zó in de vernieling praat/schrijft. Er verandert namelijk niets de komende 2 weken dat je zit te wachten.
Welke uitslag er ook uit rolt. Een goede uitslag geeft een opluchting. Een foute uitslag is afschuwelijk en één met grote gevolgen.
En ja: ik begrijp heel goed dat wachten afschuwelijk is. Ik denk als geen ander. Artsen sneppen zelf eindelijk pas hoe akelig wachten is, als het ze zelf eens is overkomen. En dan hebben zij vaak nog kortere wachttijden omdat voor collega’s nou eenmaal wat harder wordt gelopen (oneerlijk maar het gebeurt). Dus ja: ik begrijp het heel goed.
Maar nee: ik ga niet met je meehuilen nu, want dat heeft simpelweg geen zin. Ik had al geschreven dat ik aan je dacht en denk. Als je alleen maar commentjes wilt zien met ‘wat afschuwelijk’ en ‘wat rot’, dan knip je me er maar gauw uit. Volgens mij koop je daar niets voor en ik ben mans genoeg om jouw reactie op te vangen, die ik overigens al verwacht had.
Zoals Jeanne al schreef: iedereen gaat er anders mee om.
En soms heb je niet zo gek veel keus in ‘hoe met iets om te gaan’, omdat angst je lamslaat, of omdat zenuwen je er net de meest ongewenste opmerking uit doen flappen, of omdat je net iets te teut wordt en te openhartig over hoe leuk je die ander vindt terwijl dat nuchter bekeken best meevalt (of eigenlijk tegen).
Ieder zijn/haar eigen afwijkingen.
Toen bij mij baarmoederhalskanker werd vastgesteld (ik was 44) zei mijn aardige, middelbare, vrouwelijke huisarts: “zeg maar tegen de oncoloog dat je moeder borstkanker had en aan kanker is doodgegaan.”
Waarmee zij bedoelde: dan begrijpt hij misschien waarom je panisch bent.
Maar de oncoloog, een middelbare, technisch denkende man zei koeltjes: “dat heeft er niets mee te maken.”
Verschil tussen invoelend, meevoelend denken en technisch denken waarbij deze patiënt zich afgeserveerd en onbegrepen voelt.
Ik stress met je mee 🙁 ik wou dat ik er iets aan kon doen. Zelf huur ik de videotheek altijd leeg in een zenuwsituatie. Dan verlies ik mezelf in de film en dan zijn er weer een paar uur voorbij. Anders stuur ik je mijn favoriete films?
@ Femke: lief van je!
Alleen breng ik het uit-kijken van een hele, lange film tijdens stress niet op. Duurt te lang.
Tenzij het een vertrouwde, onbenullige is.
Jumping Jack Flash of Sister Act of zo. Of iets met Goldie Hawn of Diane Keaton.
Gelukkig is daar 2x per week House.
En af en toe Law & Order.
En soms zap ik in het Gesprek en laat me meevoeren.
Hmpf, dat soort films heb ik niet.
Ja, gelukkig hebben we House!
De allereerste aflevering was er deze week weer op, dat was echt vreemd om te zien!
En vanavond wéér House en dan dinsdag maar *die* donderdag weer niet 🙁