‘Weemoed’ schiet me als woord te binnen maar voor ik er van alles aan ophang google ik even wat het écht betekent.
“Zacht treurige gemoedsstemming” vind ik. En: “verdriet, hartzeer, mistroostigheid”.
Zoiets dus.
Mij overvalt het.
Met allerlei aanleidingen.
Vanavond in Ghost whisperer: kamperen in het wild.
Terugdenken aan L. en ik vroeger. Onze mooiste momenten samen.
Ooit dacht ik: dat wil ik wéér. Omdat ik het zo helemaal te gek vond, wild kamperen in Amerika. Maar ja – met wie.
En nu denk ik: dat wordt nooit hetzelfde, dat wordt niet alleen ánders, dat wordt onmogelijk.
Terwijl ik het nog steeds dolgraag zou doen.
Maar ja – er is geen ‘wie’.
Wat me ook overvalt (o.a. – dit is een onderwerp van breek me het mondje niet open): vriendschappelijke contacten.
Ik had het er hier laatst al over.
Hoe dat mis kan lopen. Door ‘even geen tijd’ en uitstellen en dan te lang uitstellen.
Ik heb ook een voorbeeld van vorig jaar opeens even heel heftig contact en toen ging ze een maand op vakantie en vreesde ik ‘is het momentum nu over’ en ‘nee hoor’ mailde M.
Maar dat wás dus wel zo.
Want dat was meteen het laatste contact.
O sjips. Ik geloof dat ik een beetje met je mee kan voelen. Zeker met ‘weemoed’…. zoiets overvalt je ineens, door een geur, een beeld of zomaar door een herinnering.
Ik denk ook vaak ’terug’ aan dingen ‘van toen’. Dingen die ik nu niet meer kan doen. Dan zie ik een foto, of ruik ik een geur (bijvoorbeeld een bosgeur…. dat wil wel eens sterke reacties oproepen bij me). Wandelen is een no-go geworden…..
Of ik denk terug aan contacten. Aan vrienden en kennissen. Vrienden die opeens geen vrienden meer blijken te zijn. En waarom? Geen idee, misschien door ‘uit elkaar groeien’. Ik probeer dan altijd erg mijn best te doen om het contact te herstellen, of in ieder geval om eracter te komen wát er nu aan de hand is. Hoewel ik weet dat het geen zin heeft, blijf ik het toch doen.
Soms overvalt me dit soort dingen ineens. Dan kan ik ook even helemaal vastlopen. Ook niet de bedoeling maar ik ben ook maar een mens.
Aan de andere kant denk ik dat ik door de jaren heen toch ook sterker word: ik probeer te denken aan alle dingen die ik nog wel kan en waarvan ik blij word. ik denk aan de kennissen en vrienden die ik wél nog heb. Ik probeer dan mínder te denken aan de dingen die voorbij zijn en niet meer terugkomen. Maar dat is niet makkelijk.
Dus dat ‘weemoed’…. tsja.