We doen ons best aan elkaar te wennen.
Ik probeer Otje gerust te stellen: ik ben *niet* eng, integendeel.
Toen ik vanochtend om zes uur en toen weer om zeven uur en anderhalf uur later nóg eens bij haar kwam kijken, schrok ze erg van me.
Dat ik eten bracht hielp niets.
Ik probeer uit wat ze lekker vindt.
Niet wortel, niet andijvie, niet witlof, niet paardebloemblad – althans niet voldoende lekker om daar ontspannen aan te knabbelen.
Wanneer ik ‘wilgentakje’ uitprobeer is het bingo – dat wil ze zelfs uit de hand eten. Jammer nou dat Jozef daar opeens óók zin in denkt te hebben (hij wil het anders nóóit) want nu schrikt ze weer van hém.
Een deel van de dag zit Otje in of bij het gammele prieeltje.
Terwijl Jozef op het huisje zit.
1x roken ze terwijl ik het zag aan elkaars neusje. Toen was het weer sprinten geblazen- zij weg, hij er achteraan.
De sprintjes duren wel steeds korter. En de vaste afstand tussen de twee is tussen de één en anderhalve meter.
Ik zet in op overmorgen samen in het prieeltje.
Misschien zelfs al morgen.
Ineens is het liefde.
Misschien is Jozef toch een beetje aan het rouwen, net als Bunny die eerst ook stoiseins onder Bugsy’s liefkozingen bleef.
Je weet toch nooit wat zo’n konijntje denkt.
Ik heb ook te doen met Otje, zielig als ze zo bang zijn hè.
@Inge: het gaat wel steeds beter.
Ik zie Otje in de loop van de dag steeds meer doen en durven.
Meer rondlopen, meer ontdekken, lekker graven.
Net gaf ik ze eten – uit 1 bakje.
Mijn ervaring is dat ze toch niet alles in 1x opeten zodat dit best kan. En soms werkt het wonderwel ter verbroedering.
Wat gebeurt: Jozef komt aanhollen en eet.
Enkele seconden later: Otje komt met een omtrekkende beweging aanhollen en eet.
Hoera! denk ik.
Dan loopt Otje naar Jozef toe en duwt haar hoofd onder hem. Wat leidt tot korte sprint en allebei weg van het eten.
Wat ik niet weet: wou Otje zich nu onderdanig tonen? Of wou ze juist Jozef dwingen haar te liefkozen?
Nu zit Jozef op het huisje waar hij eerder vandaag ook op zat (heb ik hem nooit zo vaak op zien zitten als vandaag) en zit Otje op het kleine huisje in de ren rechts waar ze vandaag zo leuk bij zat te graven (en waar ze ook al even in heeft gezeten).
Ik dénk dat het helemaal goed komt en misschien verrassend snel.
Maar konijnen zijn ook persoonlijkheden….
Wat ze natuurlijk juist zo leuk maakt.
Alles wat ik tot nu toe lees is positief!
Dat zij haar hoofd onder de zijne drukt betekent dat hij haar hoofd moet likken. Ik weet nou ook nooit zeker of dat met dominantie te maken heeft, ik zie ze het bij mij over en weer doen.
Het zit in ieder geval bij Jozef en Otje al helemaal goed.
Negeren is ook goed, dat betekent dat ze zich niet bedreigd voelen door de aanwezigheid van de ander.
Mooi! Een prachtige, rustige, verkennende start van een innige relatie…